ന്തിനാ ന്റെ മോള്കരയണെ

“അനക്ക് പെണക്കാണോ ന്നോട്…. എന്തേലും ഒന്ന് പറ ഇയ്യ്….. ഇങ്ങനെ മിണ്ടാണ്ടിക്കല്ലെ.നിക്ക് സങ്കടാവുട്ടോ…..”
ഹും…. സങ്കടം:… അതിനർത്ഥം എന്തെന്നറിയോ ഇങ്ങക്ക് .അതറിഞ്ഞിരുന്നേൽ ഇങ്ങള് ഇങ്ങനെ പെരുമാറില്ലായിരുന്നു.അങ്ങനെ പലതും പറയണമെന്ന് തോന്നി. എല്ലാവരും ചുറ്റും ഉണ്ടായത് കൊണ്ട് എനിക്ക് വാക്കുകളൊക്കെ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി .ഫോണും കൈയിൽ പിടിച്ച് എന്ത് പറയണം ന്നറിയാതെ ഞാനാ കോൾ കട്ട് ചെയ്തു.. എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ തുള്ളി ഇറ്റി വീഴുന്നുണ്ട്. സന്തോഷക്കണ്ണീരാണോ സഹനക്കണ്ണീരാണോ എന്നറിയാതെ…..
ഓപ്പോസിറ്റ് ബെഡിലിരുന്ന ഇക്കാക്ക എന്റെ കണ്ണീരു കണ്ടു നേരെ വന്നു എന്റെരികിൽ ചേർന്നിരുന്നു.എന്റെ കൈ ഇക്കാടെ കൈയിൽ ചേർത്തു പിടിച്ചു.
“ന്തിനാ ന്റെ മോള്കരയണെ…. സന്തോഷിക്ക്യല്ലെ ബേണ്ടേ….. ഈ സമയത്തിനി കരയാൻ പാടില്ല.അന്റെ അമ്മൂനെ ഇക്ക പൊന്നു പോലെയാ നോക്ക്യേ….. അത് പോലെയതന്യാ അന്റെ റാഷീം ….. അന്നെ പൊന്നുപോലെ നോക്കും .ഇക്കാക്ക് ഒറപ്പാ….
അത് കേൾക്കേണ്ട താമസം റാഹിലാത്തയും ഉമ്മയും എന്നെ നോക്കി മുഖം കൊണ്ട് ഗോഷ്ടി കാട്ടി റൂമീന്ന് പുറത്തേക്ക് പോയി…..
ഡോക്ടർ പറഞ്ഞ പോലെ വൈകുന്നേരം ഡിസ്റ്റ് ചാർജായി. ഇക്കാക്ക് എന്നേം കൂട്ടി വീട്ടിലോട്ട് പോണംന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഉമ്മാടെ മുഖഭാവം കണ്ടിട്ടാവണം. ഇക്കാക്ക നിർബന്ധിച്ചില്ല.
.ഷാഹിക്ക കൊണ്ടുവീടാന്ന് പറഞ്ഞതാ…. “വേണ്ട ഞങ്ങള് കിട്ടുന്ന വണ്ടിക്ക് പോയിക്കോളാം” എന്ന് ഉമ്മ വാശി പിടിച്ചു. അമ്മുവും ഇക്കാക്കയും ഉമ്മയും കൂടി കാറിൽ യാത്രയായി….. എല്ലാ മാസവും കൃത്യായി ചെക്കപ്പിന് വരണം ന്ന് പറയാനും ഷാഹിക്ക മറന്നിരുന്നില്ല.
റാഹിലാത്ത ഒരു ഓട്ടോയും പിടിച്ച് വന്നു. ഞങ്ങൾ മൂന്ന് പേരും അതിൽ കയറി.ടൗൺ വഴി വീട്ടിലേക്ക് നല്ല ഹൈവേ റോഡുണ്ടായിട്ടും ഡ്രൈവറിന് റാഹിലാത്ത കാണിച്ചു കൊടുത്തത് കുണ്ടും കുഴിയും മാത്രമുള്ള ചെങ്കൽ പാതയാ യിരുന്നു. വളരെ ദുസ്സഹനീയമായ യാത്ര…..
വീട്ടിലെത്തുമ്പോഴേക്കും ഒന്നുകിൽ ഞാൻ …. അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ കുഞ്ഞ്…. രണ്ടിൽ ഏതെങ്കിലും ഈ ലോകത്തോട് വിട പറയേണ്ടി വരും എന്ന അവസ്ഥയിലായി.രണ്ടു പേരും മുമ്പേ കരുതിക്കൂട്ടി ചെയ്യുന്ന ഒരു തിരക്കഥ പോലെ…….. ആ വണ്ടി ഞങ്ങളേയും കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് നീങ്ങി…..