ന്തിനാ ന്റെ മോള്കരയണെ

“ഹലോ !റാഷിക്ക…. സുഖല്ലേ …..
മറുപടിയൊന്നും വന്നില്ല …. ഹലോ…..”
ഹലോ…! അനക്കല്ലെ ഇപ്പൊ സുഖം.ജ്ജ് ആരോട് ചോയ്ച്ചാ അന്റെ പൊരേ ലോട്ട് പോയെ….. എന്റെ ചോദ്യത്തിന് ഒരു മറുപടിയും തരാതെ റാഷിക്ക ഗർജ്ജിച്ചു…..
“ഇക്ക! അത് പിന്നെ…. ”
വേണ്ടാ…… ഇയ്യ് ഇനി ഒന്നും പറയണ്ടാ….. ന്റുമ്മ അന്നോട് ഇപ്പൊ പോവണ്ടാ …. ഉമ്മാക്ക് സുഖ ല്ല്യാന്ന് പറഞ്ഞേല്ലേ….. എന്നിട്ട് അന്റെ ആങ്ങളേനെ കണ്ടപ്പോ തന്നിഷ്ടത്തിന് എറങ്ങിപ്പോയില്ലെ ഇയ്യ്… ”
എനിക്ക് ചുറ്റും ഭൂമി കറങ്ങണ പോലെ തോന്നി. റബ്ബേ… ഈ ഉമ്മ എന്ത് വിഷാ ന്റിക്കാ ടെ മനസ്സിൽ കുത്തിക്കേറ്റിയത്.
“ഇക്കാ….! ഇങ്ങള് ഞാൻ പറേന്നൊന്ന് കേക്ക്…. ” ഞാൻ ഉമ്മാടെ….. “ഇക്ക എന്നെ മുഴുമിപ്പിക്കാൻ സമ്മതിച്ചില്ല.
ബേണ്ടെടീ …’ ഇനി ഇയ്യൊന്നം പറയണ്ടാ…. നാളെ നേരം പൊലരും മുമ്പ് ഇയ്യ് ന്റെ പൊരേൽ എത്തിക്കൊള്ളണം. അല്ലെങ്കിൽ ന്റെ തനിസ്വാഭാവം അന്നെ അറിയിക്കും ഞാൻ…..”
എന്നെ അങ്ങോട്ടൊന്നും പറയാൻ സമ്മതിക്കാതെ ഇക്ക ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. ഇനി എന്ത് എന്ന ചോദ്യം മാത്രം എന്നിൽ ബാക്കി .. ഞാൻ പെട്ടെന്ന് പോയാൽ ഷാഹിക്കാക്ക് സംശയം തോന്നും. എന്റെ അനുഭവം ഷാഹിക്ക അറിഞ്ഞാൽ ആ പാവം ചങ്ക് പൊട്ടി മരിക്കും…. ഞാൻ പോയില്ലെങ്കിൽ അമ്മായി ഉമ്മയും കെട്ട്യോനും കൂടി വാക്കെന്ന കത്തി കൊണ്ട് ഇഞ്ചിഞ്ചായി കൊല്ലും. ഏതായാലും സഹിക്കുക തന്നെ….. മധുവിധുമാറും മുമ്പേ മറു നാട്ടിലേക്ക് പറിച്ചുനട്ട മാരന്റെ മധുവൂറും വാക്കിനു വേണ്ടി കാത്തിരുന്ന എനിക്ക് കിട്ടിയ സമ്മാനം .എന്നാലും റാഷിക്ക ഇത്ര പെട്ടെന്ന്…… അതും എന്നോട്…… ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയ പെണ്ണിനെ സമാധാനിപ്പിക്കേണ്ടതിന്നു പകരം … എനിക്കത് ഓർക്കാൻ കൂടി പറ്റുന്നില്ല. ഇല്ല. ഞാൻ…… ഞാൻ റാഷിക്കായിൽ നിന്ന് ഇങ്ങനൊരു മാറ്റം …… തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.
രാത്രി ഉറങ്ങാൻ നേരം ഞാൻ വീണ്ടും എന്റെ ഓർമ്മ പുസ്തകമെടുത്ത് തുറന്ന് നോക്കി. ഓരോ കൂട്ടുകാരുടേയും സ്നേഹത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ വാക്കുകളിൽ ഒന്നു കൂടി കണ്ണോടിച്ചു. ഇല്ല …. എനിക്കിനി ആ നഷ്ടപ്പെട്ട സ്കൂൾ ജീവിതം ഒരിക്കലും തിരിച്ചുകിട്ടില്ല. എനിക്കെന്നല്ല ആർക്കും …. ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ച് എപ്പോഴോ ഉറക്കിലേക്ക് വഴുതി വീണു.

പതിവുപോലെ രാവിലെ അമ്മു വന്ന് കതകിന് മുട്ടി. നിസ്കാരവും മറ്റും കഴിഞ്ഞ് കിച്ചണിലേക്ക് വരുമ്പോൾ ഷാഹിക്ക വിളിച്ചു.
” ന്റെ റാണി മോളേ !ഇയ്യ് ഇപ്പൊ അടുക്കളേ ലോട്ട് കേറണ്ട. ഇക്കാടെ മോള് പോയി കൊറച്ചൊറങ്ങിക്കോ….. റാഷീ ടെ പൊരേന്ന് നേരത്തെ എണീക്കുന്നതല്ലെ “ഞങ്ങൾ ആണുങ്ങൾക്ക് ഗൾഫീന്ന് നാട്ടിൽ വരുന്ന പോലെയാ…. ഇങ്ങള് പെണ്ണ് ങ്ങക്ക് കെട്ടിയോന്റെ പെരേന്ന് സ്വന്തം പെരേലേക്ക് വരുമ്പോ ….. കൊറച്ച് റസ് റ്റൊക്കെ ബേണ്ടേ….. ”
ഒരു ഭാഗത്ത് സ്നേഹം കൊണ്ട് പൊതിയുന്ന ഇക്കാക്ക.മറുഭാഗത്ത് സ്നേഹം എന്തെന്നെന്ന് പോലുമറിയത്ത ഭർത്താവിന്റെ കൂട്ടര്.ഇതിന് രണ്ടിനും ഇടയിൽ ഞെരിഞ്ഞമരുന്ന ഈ ശാദിയ എന്ന പെണ്ണിന്റെ ജീവിതവും.
ഇക്കാക്ക എത്ര നിർബന്ധിച്ചിട്ടും ഞാൻ പോയി കിടന്നില്ല.
അമ്മു രാവിലെ തന്നെ പാത്രങ്ങളോട് മല്ലിടൽ തുടങ്ങി….
അമ്മൂനെ സഹായിക്കാൻ ഞാനും ഒപ്പം ചേർന്നു.പല തവണ അമ്മു വിലക്കിയെങ്കിലും ഞാനതൊന്നും കേട്ടതായി നടിച്ചില്ല. റാഷിക്കാടെ വീട്ടിൽ എല്ലാ പണിയും ഒറ്റയ്ക്ക് ചെയ്യുമ്പോൾ റാഹിലാത്ത എഴുന്നേറ്റു ഒന്നു സഹായിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അത് പോലെയായിരിക്കുമല്ലോ അമ്മൂന്റെ മനസ്സിലും. അമ്മൂനെ ഓർത്തപ്പോൾ എനിക്ക് സങ്കടം തോന്നി. കല്യാണം കഴിഞ്ഞന്നു മുതൽ തുടങ്ങിയതാ അമ്മൂന് ഈ കിച്ചൺ ജോലി .എല്ലാ പെണ്ണിന്റെ അവസ്ഥയും ഇതു തന്നെയാണല്ലോ…..അല്ലെ.
ഒരു കണക്കിന് നോക്കിയാൽ അമ്മു ഭാഗ്യവതിയാ….. ശാസിക്കാനും കുത്തുവാക്കു പറയാനും അമ്മായി ഉമ്മ വരില്ല. മനസ്സ് നോവുമ്പോൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് സ്വാന്തനിപ്പിക്കാൻ ഷാഹി ദെന്ന എന്റെ ഇക്കാക്ക.പണിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് സൊറ പറഞ്ഞിരിക്കാനും മനസ്സൽപം ശാന്തമാക്കാനും മുറ്റത്ത് തന്നെ ഉമ്മാമയും മരുമക്കളും. പിന്നെ എന്തിനും വഴികാട്ടിയായി ജമീലാത്തയും മറ്റുള്ളവരും .ഇതൊക്കെ തന്നെയല്ലെ ഒരു പെണ്ണിന്റെ ഏറ്റവും നല്ല ഭാഗ്യം. ഇങ്ങനെ സ്നേഹസമ്പന്നമായൊരു കുടുംബത്തിൽ ജനിച്ചിട്ടും എനിക്ക് കിട്ടിയതോ……
പടച്ചോന്റെ തീരുമാനമല്ലെ ….. മാറ്റാനൊക്കില്ലല്ലോ ….. വിധി എന്ന് കരുതി സമാധാനിക്കാം. അത്ര തന്നെ.
ഉച്ചയ്ക്ക് ചോറ് കഴിക്കാനിരിക്കുമ്പോഴാണ് ടൗണീന്ന് ഷാഹിക്കാടെ വരവ്. കൈയ്യിലൊരു പൊതിയുമുണ്ട്.ഭക്ഷണം കഴിച്ച് പാത്രങ്ങളൊക്കെ കഴുകി വെച്ച് ഞാനും അമ്മുവും ഉമ്മാ യും കൂടി ഓരോന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ ഷാഹിക്ക ആ പൊതിയുമായി ഞങ്ങളുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു. കവർ പൊട്ടിച്ച് അതിൽ നിന്നാ സാധനം എടുക്കുമ്പോൾ തന്നെ അതെന്താണെന്നും ആ സാധനം എനിക്ക് തന്നെയാണെന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലായി….. പക്ഷേ, എനിക്കെന്തിനാ അത് ഷാഹിക്ക സന്തോഷത്തോടെ അതെനിക്കു നേരെ നീട്ടി. വിറയാർന്ന കൈകളോടെ ഞാനാ സമ്മാനം സ്വീകരിച്ചു…… എന്റെ ഇക്കാക്കാടെ സ്നേഹവും ലാളനയും സന്തോഷവും ഒക്കെയുണ്ടായിരുന്നു ആ സമ്മാനത്തിന് …..

ഇക്ക തന്ന സമ്മാനം ഞാൻ ആദ്യം കാണിച്ചത് അമ്മൂനെ തന്നെയാ…. ജസ്റ്റ് ഒന്നു നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച് കൊണ്ട് അവളതെന്നെ തിരിച്ചേൽപ്പിച്ചു.
എൻഗേജ്മെന്റിന് റാഷിക്ക തന്ന ഫോൺ നോക്കിയ 11 10 …… ഇപ്പൊ ഷാഹിക്ക തന്നത് അതിലും വില കൂടിയ ഫോൺ നോക്കിയ 3110
ക്യാമറ , ബ്ലൂടൂത്ത്, മ്യൂസിക്ക് എന്തൊക്കെ സിസ്റ്റങ്ങളാ ഇതിൽ ….ഷാഹിക്കാടെ കൈയിൽ നിന്നതു വാങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ അമ്മൂടെ മുഖത്തേക്കൊന്നു നോക്കിയിരുന്നു. അമ്മുടെ മുഖത്ത് നല്ല സന്തോഷമായിരുന്നു.എന്ത് നല്ല പെണ്ണാ എന്റെ അമ്മു….. മനസ്സിൽ ഒരു തരിമണി പോലും അസൂയയില്ലാത്ത ഒരു പാവം പെണ്ണ്.
ഷാഹിക്ക ഫോണിന്റെ ഓരോ സിസ്റ്റവും പറഞ്ഞു തന്നു. എന്നിട്ട് അതിൽ നിന്നും ഓരോ പാട്ടും കേൾപ്പിച്ചു തന്നു. എന്ത് നല്ല പാട്ടുകൾ ….ഇഷ്ടമുള്ള പാട്ട് സെലക്ട് ചെയ്താൽ അത് റിംഗ് ട്യൂണായി വെക്കാൻ പറ്റുമെത്ര …. ഞാനൽ പം കൗതുകത്തോടെ തന്നെ ആ ഫോണിനെ നോക്കി.”ഇക്കാക്ക, ഇക്കായ്ക്ക് ഇഷ് ടോള്ള പാട്ട് സെലക്റ്റ് ചെയ്താ മതി…. നിക്കൊന്നും അറിയുന്നില്ല.
“മോളേ …..! ഓരോരുത്തര് ബിളിക്കുമ്പോ ഓരോരോ പാട്ട് ട്യൂണായി ബെക്കാൻ പറ്റും …. റാഷി ബിളിക്കുമ്പോ ഈ പാട്ട് വെക്കാ….. ഇയ്യൊന്ന് കേട്ട്നോക്ക്…. “ഇക്കാക്ക ഫോണിൽ ബട്ടൺ അമർത്തി ::
“നീ എന്റെതല്ലെ ഞാൻ നിന്റെതല്ലെ …
നമ്മൾ രണ്ടും ഒന്നല്ലെടീ
നമുക്കൊരു മനമല്ലെയോ- പെണ്ണേ
നിയെന്റെ സ്വന്തമല്ല ടീ.. – ?
ആ പാട്ട് കേട്ടപ്പോ ചിരിക്കണോ കരയണോന്നറിയാതെ ഞാൻ ഇക്കാക്കാന്റെ മുഖം നോക്കി…..
” ന്റിക്കാക്കാ…. നിക്കാ പാട്ടൊന്നും വേണ്ട. ഇക്കാക്ക ബിളിക്കുമ്പോ കേക്കാൻ അയിന് പറ്റിയ പാട്ട് മതി”
ഷാഹിക്ക ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു.എന്നിട്ട് വീണ്ടും സെർച്ചിങ് തുടങ്ങി ….. ഒടുവിൽ ഒരു പാട്ട് കണ്ടെത്തി.അത് കേൾക്കുമ്പോ തന്നെ എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു
” തരാം തരാം മുത്തം
ഈ പൂങ്കവിളിൽ നിത്യം
ഇക്കാക്കാന്റെ പൊന്നുമോളേ – നീ ഉറങ്ങണം വേഗം —- ”
” മതിയോ ശാദ്യേ ഇത് ”
ഞാനിക്കാക്കാന്റെ മുഖം നോക്കി തന്നെ നിന്നു…..
“ശാദ്യേ…മോളേ അന്നോടാ ചോയ്ച്ചേ…. ഇത് മതിയോ: അനക്ക്: ”
“മ്മ്…. ന്താ ഇക്കാ….. ഇക്കാ ഇപ്പൊ ന്താ ചോയ്ച്ചെ നിക്ക് മനസ്സിലായില്ല ”
” അനക്ക് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിത്തരാം ….. ഇയ്യാ ഫോണും കൊണ്ട് അപ്പുറത്ത് ഹാളിൽ പോയി നിക്ക് ….” ഇക്കാക്ക പറഞ്ഞ പോലെ ഞാൻ ഫോണുമായി ഹാളിലേക്ക് പോയി.
പെട്ടെന്ന് എന്റെ കൈയ്യിന്ന് വൈബ്രഷനോട് കൂടി ഫോൺ കരയാൻ തുടങ്ങി….
“തരാം തരാം മുത്തം …..
ഞാൻ സ്ക്രീനിലേക്ക് നോക്കി….ഷാഹിക്കാടെ പേരും അസ്സലൊരു ഫോട്ടോയും …. എന്ത് സുന്ദരനാ ന്റിക്കാക്ക ഈ ഫോട്ടോയിൽ ….. ഞാൻ സ്ക്രീനിൽ തന്നെ നോക്കി നിന്നു….. മതി …. ഇനി എനിക്കിതുമതി. എന്ത് സങ്കടം വരുമ്പോഴും ഈ ഫോണെടുത്ത് നോക്കിയാൽ ഇതിൽ എന്റെ ഇക്കാനെ കാണാലോ…. എനിക്ക് …. എനിക്കതുമതി…. ഈ മുഖത്തേക്കാളും വലുതായി ഈ ശാദിക്ക് വേറെന്തുണ്ടീ ദുനിയാവിൽ ……
എത്ര പെട്ടെന്നാ ഒരാഴ്ചയങ്ങ് കടന്ന് പോയത്. അത് പിന്നെ അങ്ങനയാ….. സ്വന്തം പൊരേല്‌ നിക്കുമ്പോ മിനുറ്റുകൾ മണിക്കൂർ പോലെയാ ഓടുന്നത്.കെട്ട്യോന്റെ വീട്ടിലാണെങ്കിൽ ഒരു ദിവസം ഒരു വർഷം പോലെയും.അവിടെന്ന് ഒരു മാസം തട്ടിക്കൂട്ടാനുള്ള പാട് ഒരു പെണ്ണിനേ അറിയൂ ….
വന്നിട്ട് ഒരാഴ്ച തികഞ്ഞിട്ടും റാഷിക്കായോ, റാഷിക്കാടെ വീട്ടിന്നോ ഒരാളും വിളിച്ചില്ല.ഇനി നിൽക്കുന്നത് പന്തിയല്ല, ഇൻഷാ അള്ളാഹ്.. നാളെ പോണം.
ഷാഹിക്കാനോട് റാഷിക്കാടെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടു വിടണംന്ന് പറഞ്ഞപ്പഴേ ഇക്കാക്കാടെ മുഖമൊക്കെ അങ്ങ് വാടി….

പിറ്റേന്ന് മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ എല്ലാ രോടും യാത്ര പറഞ്ഞ്
ഇക്കാടെ കൂടെ ഞാനാ പടി ഇറങ്ങി….
റാഷിക്കാടെ വീടെത്താനാകുമ്പോൾ എന്റെ ഉള്ളം പട പടാന്ന് മിടിക്കാൻ തുടങ്ങി. “ഫോണെടുത്തോ … വല്ലതും എടുക്കാൻ മറന്നോ” എന്നൊക്കെ ഇക്കാക്ക ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. എനിക്കൊന്നും വ്യക്തമായില്ല. എന്റെ മനസ്സ് മുഴുവൻ റാഷിക്കാടെ ഉമ്മാന്റെ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന രൂപമായിരുന്നു….
വീട്ടുപടിക്കൽ തന്നെ ഉമ്മയും റാഹിലാത്തയും നിൽക്കുന്നുണ്ട്. കാറിൽ നിന്നുമിറങ്ങുമ്പോൾ തന്നെ ഇരു കാൽ മുട്ടുകളും കൂട്ടിയിടിക്കാൻ തുടങ്ങി. അറവുശാലയിലേക്ക് കൊണ്ടു പോകുന്ന ആട്ടിൻ കുട്ടിയെ പോലെ ഷാഹിക്കാടെ പിന്നിലായി ഞാൻ വീടിന്റെ അകത്ത് കയറി….. സ്കൂളിൽ ചേർത്ത കുട്ടിയെ അധ്യാപകരെ ഏൽപ്പിച്ച് രക്ഷിതാക്കൾ പാത്തും പതുങ്ങിയും പോകും പോലെ ഷാഹിക്ക പോയി. എന്നോട് യാത്ര പോലും പറയാതെ ….. എന്റിക്കാ ടെ മനസ്സ് അത്ര മാത്രം വേദനിച്ചിരിക്കണം. എന്നെ പിരിയുമ്പോൾ …..
ഉമ്മയും റാഹിലാത്തയും എന്നോടൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. കുറ്റം ചെയ്യാതെ ജയിൽശിക്ഷ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നയാളുടെ അവസ്ഥയായിരുന്നു എനിക്ക്. എന്നെക്കാണുമ്പോൾ മാത്രം റാഹിത്തായും ഉമ്മയും കൂടി എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് ചിരിക്കും.മർസൂഖും അവര് പറഞ്ഞതിനപ്പുറമില്ല. ആകെയുള്ള സമാധാനം എന്നെക്കാണുമ്പോഴുള്ള റുഫൈദയുടെ ചിരി മാത്രമാണ്. ലാന്റ് ഫോൺ പല തവണയായി റിംഗ് ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഉമ്മ എടുത്ത് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. ആരാന്ന് മാത്രം എനിക്കറിയില്ല.