ചേച്ചി!!! 2

“കണ്ടോ കണ്ടോടാ അസ്സ്ൽ കന്ത്? മുല കണ്ണുപോലെ അതും തരിച്ചു വേർതിരിക്കുവാ! എന്താ
കാരണം? കഴപ്പ് ..കഴപ്പ് കേറിക്കേറി മോനെ ഭ്രാന്തായി..എത്ര നാളായിട്ടാണ് നിന്നെ
ആഗ്രഹിക്കുന്നെ? നീയെന്റെ വിർജിനിറ്റി ഇന്ന് പൊളിക്കുവാ…വാടാ…”
അവൾ വീണ്ടും അവന്റെ കൈ പിടിച്ചു വലിച്ചു.
“ആഹാ! അത്രയ്ക്കായോ!!”
അവൾ ഉടനെ ബാഗ് തുറന്നു.
കഞ്ചാവ് നിറച്ച സിഗരറ്റ് എടുത്തു. കത്തിച്ചു. ഒരു പുകയെടുത്ത് ഊതിയതിന് ശേഷം അവനെ
സമീപിച്ചു.
“മോനെ ബലം പിടിക്കേണ്ട!”
അവൾ ഭീഷണമായി അവനെ നോക്കി.
“ബ്ളാക്ക് ബെൽറ്റ് ഒന്നും കിട്ടീല്ലേലും ഞാൻ കരാട്ടെ പഠിച്ച പെണ്ണാ! നിന്റെയീ കോമള
ദേഹം ഒരു കൈ, ഒറ്റക്കൈയ്ക്ക് പിടിച്ച് കൺട്രോൾ ചെയ്യാൻ എനിക്ക് പറ്റും….വലിക്കെടാ!
വലിക്കെടാ ഇത്!”
ഒരു കയ്യിൽ അവന്റെ കൈയിൽ ബലമായി പിടിച്ച് കാൽപ്പാദങ്ങൾ അവന്റെ പാദങ്ങളുടെ മേൽ
അമർത്തിച്ചവിട്ടി അവൾ അവന്റെ ചുണ്ടത്ത് സിഗരെറ്റ്‌വെച്ചു.
സാജുമോൻ കുതറാൻ നോക്കിയെങ്കിലും തന്റെ പാദങ്ങളിൽ അമർന്നിരിക്കുന്ന ബിബിനയുടെ
ചെരുപ്പിന്റെ കൂർത്ത ഹീൽ തരുന്ന വേദനയിൽ, അവളുടെ കൈക്കരുത്ത് തന്റെ
കൈയ്യിലേൽപ്പിച്ച അസഹ്യതയിൽ, അധികം പ്രതിരോധം സാധ്യമായില്ല.
സാജുകഞ്ചാവ് സിഗരറ്റ് പുക അകത്തേക്ക് വലിച്ചു.
നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ രാജവെമ്പാലയുടെ നാവിന്റെ സ്വർണ്ണവർണ്ണം
വിരുന്നെത്തി.
അവന്റെ സുന്ദരമായ ചുവന്ന ചുണ്ടുകൾ പിളർന്നു.
ബിബിനയെ നോക്കി അവൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.
അവന്റെ മേലുള്ള അവളുടെ പിടി അയഞ്ഞു.
അവന്റെ പാദങ്ങൾക്ക് മേലുള്ള അവളുടെ കാലുകൾ അകന്നു.
അവനയെയും കൊണ്ട് അവൾ കിടക്കയിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.
ബിബിനയുടെ ചുണ്ടുകൾ അവന്റെ ദേഹത്തിന്റെ ഓരോ കോശത്തെയും ചുംബിച്ചുണർത്തി. അവന്റെ
നഗ്നത മുഴുവൻ അവൾ നക്കിത്തുടച്ചു.
കാമത്തിന്റെയും കഞ്ചാവിന്റെയും ലഹരിയിൽ അവൻ അവളുടെ മുമ്പിൽ കളിപ്പാട്ടത്തെപ്പോലെ
ചിരിച്ചുകൊണ്ട് വഴങ്ങി.
അപ്പോൾ കാതങ്ങൾക്കകളെ വയനാട്ടുകുലവൻ തെയ്യം കെട്ടിയാടാൻ കണ്ണൻ പെരുവണ്ണാൻ
കുലപരദേവതയുടെ ഉപസ്ഥാനത്ത് ചിത്രപീഠത്തിൽ അസ്‌തംഗത വഴക്കം നോറ്റിരുന്നു.
മുഹൂർത്തം അരുളപ്പാടായി വരണം ചമയത്തിന് ഒരുങ്ങാൻ.
ആ സമയം വടക്ക് ആഞ്ഞിലിയും തെക്ക് പുളിമരവും പടിഞ്ഞാറ് മാറി ഏഴിലംപാലയും
പടയാളികളെപ്പോലെ കാവൽ നിന്നിരുന്ന തറവാട്ടു വീട്ടിൽ ബിബിനയുടെ സ്വർണ്ണം മണക്കുന്ന
കന്യാദേഹത്ത് സാജുമോൻ എന്ന പുരോഹിത്യപദവി മോഹിച്ചു നടന്ന കൗമാരക്കാരൻ
ചുണ്ടുകൾകൊണ്ടും നാവുകൾ കൊണ്ടും ആദ്യപ്രണയകാമത്തിന്റെ നിഗൂഢലിപികലെഴുതുകയായിരുന്നു.
“ഇപ്പോൾ നിന്റെ നാവ് എവിടെ?”
“ചേച്ചിയുടെ കവിളിൽ.”
“ഇപ്പോൾ നിന്റെ ചുണ്ടുകൾ എവിടെ?”
“ചേച്ചിയുടെ മുലകളിൽ,”
“സുഖമുണ്ടോ?”
“ഒരുപാട്,”
“അമർത്തി ഉമ്മവെക്ക്,”
“വേദനക്കില്ലേ?”
“വേദനിക്കും. മുലകളിൽ ആണിന്റെ ചുണ്ടുകൾ തരുന്ന വേദന മധുരമായി മാറും,”
“വേദന മധുരമായി മാറുമോ?”
“”അതെ..ഇപ്പോൾ ഞാൻ നിന്റെ ഗുരുവായൂർ കേശവന്റെ കൊമ്പിൽ പിടിച്ച് ഞെക്കുമ്പോൾ നിനക്ക്
വേദനിക്കുന്നോ?”
“അൽപ്പം. ചേച്ചി കണ്ടമാനം പിടിച്ചു ഞെക്കുവല്ലേ!”
“ഇപ്പോഴോ?”
“ഇപ്പം നല്ല സുഖം,”
“കാരണം?”
“കാരണം ഇപ്പം ചേച്ചി അത് മേലേക്കും താഴേക്കും പിടിച്ച് അടിക്കുവല്ലേ,”
ദൂരെ ചിത്രപീഠത്തിൽ കണ്ണൻ പെരുവണ്ണാൻ ധ്യാനം വിട്ടുണരാൻ കാത്തിരുന്നു. ചെണ്ടയും
ചേർമംഗലവും ഇലത്താളവും ചീനിക്കുഴലുമായി വാദ്യസംഘം ഷോഡ പഞ്ചമുദ്രകൾക്ക്
കാത്തിരിക്കുന്ന തെയ്യം നർത്തകന്റെ ആലയെ സമീപിച്ചു. ദൈവത്താറ് ധ്യാനമുണർന്ന്
കെട്ടിയാടുന്ന മുഹൂർത്തമാണ് അവരുടെയും നിയോഗത്തിന്റെ തുടക്കം.
കളമെഴുത്ത് പാട്ടിന്റെ അരങ്ങിന് സമീപത്തേക്കും പാട്ടമ്പല മണ്ഡപത്തിന്റെ
ചുറ്റുവട്ടത്തേക്കും ആളുകൾ പതിയെ സമീപിക്കാൻ തുടങ്ങി.

ആഞ്ഞിലിക്കും ഏഴിലംപാലക്കും പുളിമരത്തിനും മേൽ നിലാവും കാറ്റും ഉറഞ്ഞാടുവാൻ
തുടങ്ങുമ്പോൾ ബിബിന സാജുമോനോട് ചോദിച്ചു.
“എവിടെയാ ഇപ്പോൾ നിന്റെ ഗുരുവായൂർ കേശവൻ?”
“ചേച്ചീടേത്തിൽ…”
“ചേച്ചീടെ ഏതിൽ?”
“ചേച്ചീടെ മുള്ളുന്ന സാധനത്തിൽ…”
“ഞാനിങ്ങനെ ശരിക്കും നിന്റെ മേലെ കേറിയിരുന്ന് അടിക്കുമ്പോൾ നിനക്ക്
വേദനിക്കുന്നോ?”
“ഇല്ല…”
“പിന്നെ എന്താ തോന്നുന്നേ?”
“വല്ലാത്ത സുഖം…”
“ഈ സുഖമല്ലേ ഞാൻ നിനക്ക് തരാൻ ആഗ്രഹിച്ചത്? നീ പിന്നെ എന്തിനാ അന്നേരം വല്യ ഗമ
കാണിച്ചേ?”
“അത്…അതെന്നെ അച്ഛൻ പട്ടത്തിന് വിടണം എന്ന് പപ്പാ കൊതിച്ച് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.
മരിക്കുമ്പഴും എന്നെ അടുത്ത് വിളിച്ച് പറഞ്ഞിരുന്നു….”
“പപ്പാ ആഗ്രഹിച്ചത് കൊണ്ടല്ലേ നീ പള്ളീലച്ചനാകാൻ തീരുമാനിച്ചേ? അല്ലാതെ നിനക്ക്
ഇഷ്ടമുണ്ടായിട്ടല്ലല്ലോ?”
“അല്ല…എനിക്കും ഇഷ്ടമാരുന്നു. മമ്മിക്ക് താളിതേക്കാൻ ചെമ്പരത്തിയില പറിക്കുമ്പോൾ
താമരക്കുളത്തിൽ നിന്ന് മാലാഖ പറന്നു വരുന്ന ഒരു ദർശനം കിട്ടി എനിക്ക്…എന്റെ കവിളിൽ
മാലാഖ തൊട്ടു…എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു…നീയെപ്പഴാ ഈശോയുടെ ഉടുപ്പിടുന്നെ? ഞാൻ പറഞ്ഞു
ഉടനെ..ഉടനെ…”
അപ്പോൾ സാജുമോന്റെ അരക്കെട്ടിൽ കവച്ചിരുന്ന് ബിബിന ഉറക്കെ ചിരിച്ചു. അവളുടെ
അരക്കെട്ടിൽ അവന്റെ മാംസം കുന്തമുനപോലെ തറഞ്ഞിരുന്നു.
“പോടാ…താമരകുളത്തിൽ മാലാഖ…!”
ശരീരവും മുലകളുംഇളക്കി അവൾ തുടരെ ചിരിച്ചു.
“നേരുപറയെടാ…അന്ന് നീ കഞ്ചാവ് വലിച്ചില്ലാരുന്നോ?”
“ഇല്ല ചേച്ചി…ഞാനാദ്യമാ അതിന്റെ പുകയെടുക്കുന്നത്…ഇവിടെ ചേച്ചി
തന്നപ്പം…ചേച്ചിക്കിത് എങ്ങനെ കിട്ടി?”

“മോനെ ആരോടും പറയല്ല് കേട്ടോ…യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിൽ..ഹോസ്റ്റലിൽ അങ്ങ് ഇടുക്കീലെ മറയൂര്
നിന്ന് ഒരു സുന്ദരികുട്ടി..അവളാണ് എന്റെ ക്ലാസ്സ് മേറ്റ്. ജെന്നിഫർ…നിന്നെപ്പോലെ ….
അച്ചായത്തി…അവളാ എനിക്ക് ഇത് ആദ്യമായി തന്നെ…അത് വലിച്ച് ആദ്യമായി എനിക്ക് കിട്ടിയ
തിരുദർശനം നിന്റെയാ. അവിടെ ഹോസ്റ്റൽ മുറിയിൽ അതിന്റെ ആദ്യ പുകയെടുത്തപ്പോൾ എനിക്ക്
എച്ച് ഡി ക്വളിറ്റിയിൽ ആദ്യം കിട്ടിയ ദർശനം നിന്റെയാ. ഞാനപ്പോൾ എല്ലാം ഓർത്തു.
മാത്സിലേം കെമിസ്ട്രീലേം ഒക്കെ ഡൗട്ട് മാറ്റാൻ നീ എന്റെ അടുത്ത് വന്ന ആദ്യദിവസം
തൊട്ട് നിന്റെ സുന്ദരൻ മുഖം…വിരിഞ്ഞ് വിടരാൻ തുടങ്ങുന്ന നിന്റെ മാറ്…നിന്റെയീ
ചുണ്ടുകൾ ഒക്കെ….അപ്പോൾ തീരുമാനിച്ചതാ..അടുത്ത വെക്കേഷന് വീട്ടിൽ പോകുമ്പം എന്റെ
ആഗ്രഹം സാധിക്കണം എന്ന്….”
“ചേച്ചി…”
“പറ,”
“എനിക്ക് വരുന്നു…ഞാൻ മാറട്ടെ? ചേച്ചീടെ ഉള്ളിൽ വീണാൽ….”
“വരുന്നേ ഉള്ളൂ? മണ്ടാ എനിക്കെത്ര തവണ പോയി എന്നറിയാമോ?”
“ഞാൻ മാറുവാ…”
“മാറിയാ കൊല്ലും ഞാൻ…അകത്തേക്ക് ചീറ്റട്ടെടാ….ഞാനിപ്പം
സേഫാ….ആഹ്..ചീറ്റിയല്ലോ…അകത്ത് പൊള്ളിത്തെറിച്ച് വീണല്ലോ….”
സാജുമോൻ നിന്ന് കിതച്ചു.
ബിബിന അവനെ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചു.
സുഖാവശത്താൽ കണ്ണുകളടച്ചു കിടന്ന സാജുമോൻ ജനാലയ്ക്ക് പിമ്പിൽ ശബ്ദം കേട്ട് കണ്ണുകൾ
തുറന്നു.
“ചേച്ചീ…!”
ജനാലയ്ക്ക് പിമ്പിൽ കണ്ണുകൾ നട്ട് സാജുമോൻ ഭയന്ന് വിളിച്ചു.
“എന്താ?”
“മാലാഖ…ജനാവലയ്ക്ക് വെളിയിൽ..എന്നെ നോക്കി കരയുന്നു…”
“നീ മേടിക്കും…”
അവന്റെ അരക്കെട്ടിൽ നിന്ന് നഗ്നയായി എഴുന്നേറ്റ് ബിബിന പറഞ്ഞു.
“അച്ഛനും അമ്മയും ഏട്ടനും നാളെയെ വരൂ എന്ന് പറഞ്ഞ് പോയതാ…നിന്നെ കൂട്ടുവിളിച്ചു
കിടക്കാൻ പറഞ്ഞ്..എന്ന് വെച്ചാൽ ഈ പരിസരത്തെങ്ങും ഒറ്റകുഞ്ഞില്ല….കാവിൽ തെയ്യം
നടക്കുവാ…അവിടെ ആളനങ്ങുന്നത് ചെലപ്പം നീ കണ്ടതാവാം….”
“അല്ല…അതാ പറന്നു പോകുന്നു മാലാഖ…”
“പോടാ! നിന്റെ കെട്ടുവിട്ടില്ല! ആകെ ഒന്നോ രണ്ടോ പുകയല്ലേ എടുത്തുള്ളൂ നീ? ആദ്യം
വലിക്കുന്നത് കൊണ്ട് തോന്നുന്നതാ…”
സാജുമോൻ ജനാലയ്ക്ക് പുറത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കികിടന്നു.
“ആ എന്റെ രണ്ട് ആസ്ട്രേലിയൻ ഫ്രെണ്ട്സ് കാവിനടുത്ത ലോഡ്ജിൽ താമസിക്കുന്നുണ്ട്.
അവർക്ക് തെയ്യത്തെപ്പറ്റി പറഞ്ഞ് കൊടുക്കാം എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞാരുന്നു…നീ വീട്ടിലേക്ക്
പോയിട്ട് ഒരു രണ്ടു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ് വാ. അപ്പോഴേക്കും തെയ്യാട്ടം കഴിയും…”
ഒന്നും ശബ്ദിക്കാതെ ഉടുപുടവകൾ വാരിയെടുത്ത് സാജുമോൻ പുറത്തേക്ക് പോയി.
അപ്പോഴേക്കും പള്ളിയറസ്ഥാനത്ത് നിന്ന് കണ്ണൻ പെരുവണ്ണാൻ ധ്യാനമുണർന്നു.
കളമെഴുത്തുകാർ തെയ്യത്തറയിൽ നിന്നുമെഴുന്നേറ്റിരുന്നു അപ്പോൾ.
മലയികൂത്ത് കഴിഞ്ഞ് ഓതിക്കൻ തോറ്റത്തിന് തയ്യാറെടുത്ത് ആകാശം നോക്കി.
കഞ്ചാവിന്റെ അവശേഷിക്കുന്ന സുഖദമായ ലഹരിയിൽ ബിബിന അപ്പോൾ കാവിനെ സമീപിച്ചിരുന്നു.
“സാറേ,”
അവറാന്റെ വിളിയൊച്ച ബിബിനയെ ഉണർത്തി.
അവൾ ഞെട്ടിയുണർന്നു.
“എന്താ?”
അവൾ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.
“എന്തോ ഓർത്തു അല്ലെ?”
അവൾ പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
“ഇപ്പോൾ ഇവിടെ വന്ന ആ കുട്ടി…ആരാ അത് അവറാൻ ചേട്ടാ?”
“എന്റെ മോൻ…സാജൻ…”
“സാജൻ?”
“അതെ…എട്ട് വയസ്സേ ഉള്ളൂ. പക്ഷെ പറഞ്ഞിട്ടെന്നാ! വാ നെറച്ചും വല്ല്യ വർത്തനമാ.
അവന്റെ പൂതിയെന്നതാന്നറിയാമോ? അച്ചം പട്ടത്തിന് പഠിക്കാൻ. നടന്നതാ! എന്റെ കൊക്കിന്
ജീവനൊണ്ടേ സമ്മതിക്കുവേല ഞാൻ! ആങ്ഹാ!”
ബിബിനയ്ക്ക് തൊണ്ട വരളുന്നത് പോലെ തോന്നി.
ജനാലയ്ക്ക് പുറത്ത് മാലാഖ പ്രത്യക്ഷമാവുന്നുണ്ടോ?
ഈശോയുടെ ഉടുപ്പുമായി ഏതെങ്കിലും കെരൂബ് ഒരു തരുണ ദേഹത്തെ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടോ?
“എന്തിനാ അവറാൻ ചേട്ടാ മോനിപ്പം വന്നേ?”
അവറാന്റെ മുഖത്ത് ലജ്ജ നിറഞ്ഞു.
“ഏഹ്? അവറാൻ ചേട്ടൻ നാണിക്കുന്നോ! ഇത് കൊള്ളാല്ലോ! എന്താ ചേട്ടാ, എന്താണേലും
പറയൂന്നേ,”
“അത് സാറേ! പള്ളിപെരുന്നാള് നടക്കുവല്ലേ. എന്റെ പെമ്പ്രന്നോത്തി സാജന്റെ ‘അമ്മ ഒരു
കഴുന്ന് നേർന്നാരുന്നേ. അത് ഓർമ്മിപ്പിക്കാൻ വന്നതാ!”
“എന്താ നേർച്ചയ്ക്ക് കാരണം?”
വീണ്ടും അയാളുടെ മുഖം ലജ്ജയാൽ കുതിർന്നു.
“ശ്യേ! ചേട്ടനെന്തിനാന്നെ ഇങ്ങനെ പിള്ളേരെപ്പോലെ നാണിക്കുന്നെ! പറയുന്നേ!”
“അതേ സാറേ…”
അയാൾ പുറത്തേക്ക് ഒന്ന് രണ്ടു പ്രാവശ്യം നോക്കിയിട്ട് പറഞ്ഞു.
“സാജന്റെ അമ്മയ്ക്ക് എന്നെ ഫയങ്കര സംശയവാ…ഞാനേതെലും പെണ്ണിന്റെ വലേൽ
വീഴാതിരിക്കാൻ…അതിനാ ഈ നേർച്ചയൊക്കെ…”
“ആർക്കാ നേർന്നിരിക്കുന്നെ?”
“ഗീവർഗ്ഗീസ് പുണ്യാളന്! അറീത്തില്ലേ? പാമ്പിന്റെ ഉപദ്രവങ്ങളീന്നു രക്ഷിക്കുന്ന
പുണ്യാളൻ!”
ബിബിനയുടെ ദേഹത്തുകൂടി ഒരു പെരുപ്പുയർന്നു.
മണിയാണികളും ഈഴവരും പുലയരും ബഹുഭൂരിപക്ഷമുള്ള പാടിയോട്ടു മലയിൽ ക്രിസ്താനികൾ
അധികമുണ്ടായിരുന്നില്ല. സാജുമോന്റെ കുടുംബം മാത്രമായിരുന്നു. അവന്റെ മരണത്തോടെ
അവന്റെ അമ്മ റോസമ്മ അവിടം വിട്ടു ചെമ്പന്തൊട്ടിയ്ക്ക്, ആങ്ങളമാരുടെയിടത്തേക്ക്
പോയി.
പോകാൻ നേരം യൂണിവാഴ്സിറ്റിയിലേക്ക് പോകാൻ ബസ് കാത്തിരുന്ന തന്നെ കണ്ടു.
അവർ കരഞ്ഞു.
താനും.
“മോള് വിഷമിക്കണ്ട,”
അവർ അന്ന് പറഞ്ഞു.
“ഞാൻ പുണ്യാളന് നേർന്നിട്ടുണ്ട്…ഗീവർഗ്ഗീസ് പുണ്യാളനോട് നേർന്നാൽ അച്ചട്ടാ
ഫലിക്കും!”
പോകാൻ നേരം അവറാൻ യാത്ര പറഞ്ഞുവെങ്കിലും ബിബിന കേട്ടില്ല. മനസ്സിൽ വയനാട്ടുകുലവന്റെ
തെയ്യക്കോലവും കുതിരപ്പുറത്ത് നിന്ന് കുന്തവുമായി പാമ്പിന്റെ രൂപത്തിലുള്ള സാത്താനെ
എതിരിടുന്ന ഗീവർഗ്ഗീസ് പുണ്യാളനും അവളുടെ കണ്പോളകൾക്കകത്തെ ഇരുട്ടിൽ
സൂര്യപ്രകാശമുള്ള ബിംബങ്ങളായി ഇടകലർന്നു. അപ്പോൾ മുമ്പിലിരിക്കുന്ന അവറാനെയോ
അയാളുടെ ശബ്ദത്തെയോ അവൾ കാണുകയോ കേൾക്കുകയോ ചെയ്തില്ല.
കട്ടിലിൽ ചാരിയിരുന്ന് , കണ്ണുകൾ അടച്ച് സ്ഥലകാലങ്ങൾ വിസ്മരിച്ച് ബിബിനയിരുന്നപ്പോൾ
പുതിയ ഒരു ബിംബം കണ്പോളകൾക്കകത്ത് പ്രത്യക്ഷമായി. വെള്ളിച്ചിറകുള്ള മാലാഖ. അവന്റെ
കയ്യിൽ പുരോഹിതന്റെ തിരുവസ്ത്രങ്ങൾ. ചുവപ്പിൽ, സ്വർണ്ണ നിറത്തിൽ മുന്തിരിപ്പഴങ്ങളും
ഒലിവിലകളും മീനുകളും കുന്തിരിക്കം മണക്കുന്ന പുരോഹിതന്റെ വസ്ത്രത്തിൽ
കൊത്തിവെച്ചിരുന്നു.
പിന്നെ എല്ലാ ബിംബങ്ങളും അപ്രത്യക്ഷ്യമായി.
പുതിയ ഒന്ന് കടന്ന് വന്നു.
ക്രിസാന്തിമം പൂക്കളുടെ മധ്യത്തിൽ നിന്ന് തന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്ന സാജുമോൻ!
“മോനെ!”
അസഹ്യമായ ദുഃഖത്തിൽ ബിബിന ഉറക്കെ വിളിച്ചു.
അവൾ പെട്ടെന്ന് കണ്ണുകൾ തുറന്നു.
മുമ്പിൽ നല്കുന്ന സാജുമോനെ അവൾ നോക്കി.
വെളുത്ത ഉടുപ്പ്.
പുരോഹിത വസ്ത്രം.
“സാജുമോനെ, നീയെപ്പോൾ വന്നു?”
അവൾ ചോദിച്ചു.
“സാജുമോനോ?”
ബിബിനയോട് അയാൾ ചോദിച്ചു.
“ഏത് സാജുമോൻ? ഞാൻ സാംസണാ,”
ബിബിന കണ്ണുകൾ തിരുമ്മി.
മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്ന ദീർഘകായണെ നോക്കി.
ആറടിയിലേറെ ഉയരം. വെളുത്ത് തുടുത്ത കവിളുകൾ. നാല്പത്തി അഞ്ചിന് മേൽ പ്രായം തോന്നും.
കയ്യിൽ സ്വർണ്ണചെയിൻ. തുറന്നുകിടക്കുന്ന കുർത്തക്കഴുത്തിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കാണാവുന്ന
കട്ടിയുള്ള സ്വർണ്ണമാല. മൂന്ന് വിരലുകളിലും രത്നം പതിച്ച സ്വർണ്ണമോതിരങ്ങൾ. അയാളിൽ
നിന്ന് വിലപിടിച്ച സുഗന്ധം പുറത്തേക്ക് വമിച്ചു.
“ഓ!”
പുറത്ത് നിൽക്കുന്നത് അപരിചിതനാണു എന്ന് കണ്ട് ബിബിന പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
“എന്താ?”
“അല്ല. നമ്മടെ കരേൽ പുതിയ ഒരാൾ വന്നിട്ട് ഒരാഴ്ച്ചയായി. ഇതുവരേം പരിചയപ്പെട്ടില്ല
എന്ന് പറഞ്ഞാൽ മോശവല്ലേ?”
അയാൾ വായ് തുറന്ന് ചിരിച്ചു.
അയാളുടെ കണ്ണുകൾ തന്റെ ദേഹത്തുകൂടി ഇഴയുന്നത് ബിബിന കണ്ടു.അവൾ ചിരിച്ചു എന്ന്
വരുത്തി.
“എന്നാ പേര്?”
സമീപത്തേക്ക് നോക്കി അയാൾ ചോദിച്ചു.
എന്നിട്ട് അടുത്ത് കണ്ട കസേരയിൽ ഇരുന്നു.
“ബിബിന,”
“എന്നതാ പോസ്റ്റ്?”
അവൾ ചുറ്റും നോക്കി.
“പോസ്റ്റ് എന്നുദ്ദേശിച്ചത് അതാണോ?”
പുറത്തെ വിളക്ക് കാലിലേക്ക് നോക്കി അവൾ ചോദിച്ചു.
“അത് ടെലഫോൺ പോസ്റ്റല്ലേ? ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലാവൂല്ലോ,”
“ഓ! തമാശിച്ചതാണോ?”
അയാൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“അല്ല. തമാശയായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ടല്ലേ പറയൂ,”
അന്തരീക്ഷത്തിലെ കണികകളിൽ ആക്രമണത്തിന്റെയും പ്രതിരോധത്തിന്റെയും ചൂട് കലർന്നു.
“ഞാൻ സാംസൺ,”
അസുഖകരമായ മൗനത്തിനു ശേഷം ഒരു പ്രഖ്യാപനം പോലെ അയാൾ പറഞ്ഞു.
“കേട്ടുകാണും അല്ലേ?”
“ഇല്ലല്ലോ,”
അയാൾ അവളെ അദ്‌ഭുതത്തോടെ നോക്കി.
“ഇല്ലേ? അങ്ങനെ വരാൻ വഴിയില്ലല്ലോ!”
ബിബിന അയാളിൽ നിന്നും മുഖം മാറ്റി.
“ദാ! ആ കാണുന്ന മലയില്ലേ?”
ശവപ്പറമ്പായ കുന്നിന്റെയപ്പുറത്തെ ഉത്തുംഗമായ മലയിലേക്ക് ചൂണ്ടി സാംസൺ പറഞ്ഞു.
“അത് മൊത്തം എന്റെയാ. നിറച്ചും റബ്ബറും മൊളക് കൊടിയുവാ…”
ബിബിന എന്തെങ്കിലും പറയുന്നതിന് മുമ്പ് ഗെയ്റ്റ് തുറന്ന് ചെത്തുകാരൻ കോന്തുണ്ണി
അങ്ങോട്ട് വന്നു.
“ഓ! ഇങ്ങക്ക് ബിര്ന്ന് കാര് ഇണ്ടായിനാ?”
ഉമ്മറത്തിരിക്കുന്ന സാംസണെ നോക്കി കോന്തുണ്ണി ചിരിച്ചു.
“അല്ലപ്പാ! ആരിത്? സാംസൺ മൊയലാളി ആന്ന്? നിങ്ങ എപ്പ ആന്ന് ബന്നിനി?”
“വന്നിട്ട് ഒരുപാട് നേരവായി കോന്തുണ്ണീ…എന്നാ ഒണ്ട്? നീയെന്നാ ഇവടെ?”
“ഏയ്…സാറിനെ കാണാൻ…”
“സാറോ?”
സാംസൺ ചിരിച്ചു.
“എടാ ആണുങ്ങളെയാ സാറേ അല്ലേൽ സാറേ പൂമാനമേ എന്നൊക്കെ വിളിക്കേണ്ടത്.
പെണ്ണുങ്ങളെയല്ല,”
“ഏയ്…ബാങ്കിലെ സാറാണ്…”
“അതിന് സാറെന്ന് വിളിക്കണോ? മാഡം. അങ്ങനെ വിളി,”
“ഏയ്…”
കോന്തുണ്ണി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തല ചൊറിഞ്ഞു.
“ആതൊന്നും മ്മടെ നാവിൽ വരൂല്ലാന്ന്പ്പാ. സാറ്…അദന്നെ നല്ലത്,”
“ആ..നീ എന്നേലും വിളി. നിന്നോടൊക്കെ വർത്താനം പറഞ്ഞ എന്നെയൊക്കെ ചവിട്ടണം!”
“എന്താ കോന്തുണ്ണീ?”
ബിബിന തിരക്കി.
“സാറേ, ഇങ്ങടെ കയ്യിമ്മ ചൊവന്ന ഷാൾ ഇണ്ടാ?”
“ചുവന്ന ഷാളോ? ഉണ്ടല്ലോ. എന്തിനാ കോന്തുണ്ണീ?”
കോന്തുണ്ണി വീണ്ടും ചിരിച്ചുകൊണ്ട്, ലജ്ജയോടെ തല ചൊറിഞ്ഞു.
“ഹ! പറ കോന്തുണ്ണി,”
അയാളുടെ മുഖത്തെ മനോഹരമായ ലജ്ജയിലേക്ക് നോക്കി ബിബിന പറഞ്ഞു.
“അദ്…സാറേ..നമ്മ ഡ്രാമേൽ ഇണ്ടിനി…ഈട്ത്തെ പള്ളീലെ പെരുന്നാളിന്…”
“ഓഹോ! അത് കൊള്ളാല്ലോ!”
ബിബിന അഭിനന്ദിക്കുന്ന സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.
“ആരായിട്ടാ?”
“സെയിന്റ് ജോർജ്ജ്. ഗീവർഗ്ഗീസ് പുണ്യാളൻ!”
“ഹേ!”
സാംസൺ അവിശ്വാസത്തോടെ കോന്തുണ്ണിയെ നോക്കി.
“നീയൊ? ഗീവർഗ്ഗീസ് പുണ്യാളനായിട്ടോ? ഒന്ന് പോടാ!”
“അദെന്നെ! അതേ മൊയ്‌ലാളീ. ഒര് മാസവായിനി റിഹേഷ്‌സൽ നടക്ക്ന്ന്!”
“എന്നാൽ കാണാൻ വരണല്ലോ? എന്നാ സ്റ്റേജില് കളിക്കുന്നെ?”
ബിബിന ചോദിച്ചു.
“ഹേ!”
പുഞ്ചിരിയോടെ സാംസൺ ബിബിനയെ നോക്കി.
“സ്റ്റേജിലും കളിക്കാൻ പറ്റുവോ? അപ്പം ആൾക്കാര് കാണില്ലേ? ഓ! കാലം പോയ ഒര് പോക്കേ!”
ബിബിന അയാളുടെ വാക്കുകൾക്ക് ചെവി കൊടുക്കാതെ കോന്തുണ്ണിയെ നോക്കി.
“ആട്ടെ, കോന്തുണ്ണി, ഡ്രാമേൽ യൂസ് ചെയ്യാനാണോ ഷാൾ?”
“അതേന്ന്! ഈട്ത്തെ കളർ ഒന്നും ഒര് സുമാറല്ലന്ന്! നാലഞ്ചെണ്ണം ബാങ്ങീ. ഒന്നും അങ്ങ്
സുമാറാക്ന്നില്ല. അപ്പ ആണ് മ്മടെ അന്ത്രുമാൻ പറയ്ണ് ങ്ങടെ മേത്ത് ഓൻ പറ്റിയ ചൊവപ്പ്
കളർ ഷാൾ കണ്ടിന്ന്ന്. ഹ! മ്മടെ അന്ത്രുമാൻ. ചക്കേം മാങ്ങേ ക്കെ ബാങ്‌ന്ന
അന്ത്രുമാൻ! മ്മടെ സാറാമ്മ…ഓളും കണ്ടിനി…മീൻ കാരി സാറാമ്മേ..ഓള്…തര് വാ നിങ്ങ?”
സാംസൺ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു.
“നീ എന്നാ തരുവോന്നാടാ കോന്തുണ്ണി ചോദിക്കുന്നെ?”
“ഷാൾ!”
കോന്തുണ്ണി സ്വരം അൽപ്പം കടുപ്പിച്ചു.
“അപ്പ ഈ നേരം വരെ നമ്മ പറഞ്ഞ ഒന്നും ഇങ്ങ കേട്ടില്ലേന്ന്?”
“ഓക്കേ..ഓക്കേ…”
ചിരിനിർത്താതെ സാംസൺ സമ്മതിച്ചു.
“ഷാൾ എന്ന് പറഞ്ഞത് നന്നായി. അല്ലേൽ ഇത്രേം സുന്ദരിയായ ഒരു പെണ്ണിനോട് തരുവോ
എന്നൊക്കെ ചോദിക്കുന്ന കേട്ടാൽ പാവം എന്നെപ്പോലെയുള്ളോര്, നിഷ്ക്കളങ്ക മനുഷ്യര്
എന്ത് വിചാരിക്കും…”
കോന്തുണ്ണി വെറുപ്പോടെ അയാളിൽ നിന്ന് മുഖം മാറ്റി.
“അവൻ ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ?”
സാംസൺ ബിബിനയോട് ചോദിച്ചു.
“കൊടുക്കുവോ?”
“പിന്നില്ലേ!”
ബിബിന കോന്തുണ്ണിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു.
“ഞാൻ തരാം കോന്തുണ്ണി. കോന്തുണ്ണിയ്ക്കല്ലേ? ഷുവർ ആയും കൊടുക്കും.
കോന്തുണ്ണിയെപ്പോലെയുള്ളോർക്ക്!”
അത് പറഞ്ഞ് അവൾ അകത്തേക്ക് കയറി.
“ഇങ്ങ എന്തൊക്കെ ബെടക്ക് ബർത്താനാന്ന് പറയ്ന്ന്? മ്മടെ കരേല് ബന്ന കുട്ടിയല്ലേ ഓര്?
ഈട്ത്തെ മനുഷ്യമ്മാര്ടെ കൾച്ചർ ഇദെന്നല്ലേ ഓര് ബിചാരിക്കൂ?”
കോന്തുണ്ണി ക്രുദ്ധനായി ചോദിച്ചു.
“പോടാ പോടാ!”
പുച്ഛ സ്വരത്തിൽ സാംസൺ പറഞ്ഞു.
“ഷാളും മേടിച്ചോണ്ട് പോകാൻ നോക്ക്. ഷാളിന്റെ അടീലെ മേടിക്കാൻ പറ്റുവോന്നു ഞാനൊന്ന്
നോക്കട്ടെ. ചോളി മേടിച്ചോണ്ട് നീ പോ. ചോളി കേ പീച്ചേ ക്യാ ഹേ? അതും മേടിച്ചോണ്ട്
ഞാൻ പോകാം!”
“നടന്നന്നെ!”
കോന്തുണ്ണിയും പുച്ഛസ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു.
“ഇങ്ങള് കണ്ട പെങ്കുട്ട്യോള് മാതിരിയല്ല ഓര്! ഇത് ബേറെ സൈസ് ആന്ന് കാണുമ്പ തന്നെ
അറിയില്ലേ ഇങ്ങക്ക്? ഒര് പെണ്ണ് പിടിയൻ! നിങ്ങ ഏഡ്ത്തെ പെണ്ണ് പിടിയനാന്ന്? മ്മടെ
ലാലേട്ടൻ പറഞ്ഞ പോലെ ഇങ്ങടെ ആറടി രണ്ടിഞ്ചി സവാരി ഗിരിഗിരി നടത്തും ഓര്!”
അപ്പോഴേക്കും ബിബിന അകത്ത് നിന്ന് ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കവറുമായി ഇറങ്ങിവന്നു.
“അതില് രണ്ടെണ്ണം ഉണ്ട്. കോന്തുണ്ണിയ്ക്ക് വേണ്ടത് എടുത്തോളൂ. രണ്ടും വേണേൽ
എടുത്തോളൂ,”
കോന്തുണി കൃതജ്ഞതയോടെ അവളിൽ നിന്ന് കവർ വാങ്ങി.
“ഓ !”
സാംസൺ അദ്‌ഭുതത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“ഒന്ന് ചോദിച്ചപ്പം രണ്ടെണ്ണം കൊടുത്തോ? അപ്പം നമുക്കും സ്കോപ്പ് ഒണ്ട്!”
“എടുത്ത് നോക്കുന്നില്ലേ?”
സാംസൺന്റെ വാക്കുകൾക്ക് ശ്രദ്ധ കൊടുക്കാതെ ബിബിന കോന്തുണ്ണിയോട് ചോദിച്ചു.
“ഓ! ബേണ്ടാന്ന്! ഇങ്ങ തന്നതല്ലേ? സ്യൂട്ടാവും! ഉറപ്പല്ലേ! അപ്പ താങ്ക്സ് ട്ടാ,”
“ഓ…”
ബിബിന പുഞ്ചിരിയോടെ തല കുലുക്കി.
പുഞ്ചിരിയോടെ കോന്തുണ്ണി പോയി.
“ഷാള് മാത്രേ കൊടുക്കൂ?”
അയാൾ ചോദിച്ചു.
“എഴുന്നേൽക്കണം!”
ദൃഢസ്വരത്തിൽ ബിബിന പറഞ്ഞു.
സാംസൺ അത് പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. എങ്കിലും കസേരയിൽ നിന്ന് അനങ്ങാതെ അയാൾ അവളെ നോക്കി
പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
“പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ല? എഴുന്നേൽക്കാൻ!”

അവളുടെ വാക്കുകൾക്ക് അത്രമേൽ ആജ്ഞാശക്തിയുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ അയാൾക്ക്
എഴുന്നേൽക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
“പോകണം!”
അവൾ പുറത്തേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി.
“അല്ല..നിങ്ങടെ ഇവടെ ഒരു മറുകുണ്ട്….”
അയാൾ തന്റെ കീഴ്ച്ചുണ്ടിന്റെ താഴെ തൊട്ടുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“അപ്പം ഞാൻ കരുതി….”
“എന്ത് കരുതി? അവിടെ മറുകുള്ള എല്ലാ പെണ്ണുങ്ങളും ആണിനെ കാണുമ്പഴേ കയറ്
പൊട്ടിക്കൂന്നോ? ബിബിനയ്ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടണമെങ്കി നിങ്ങള് പോരാ സാംസൺ മൊതലാളി! അതിന്
ദേവൂം സുഭദ്ര..പിന്നെയാരാ ആലീസും ആ ..അവർക്കൊക്കെ പറ്റും…”
അവറാൻ പറഞ്ഞ പേരുകളോർമ്മിച്ച് ബിബിന പറഞ്ഞു.
സാംസൺ എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടന്നു.
“ചേച്ചി…”
നീലപ്പുകയുടെ സൈക്കഡലിക് ലഹരിയിൽ വിയർപ്പിലും രേതസ്സിലും മദജലത്തിലും
മുങ്ങിക്കിടന്ന ആ രാത്രി സാജുമോൻ ചോദിച്ചു.
“പറ ചക്കരേ…”
അവനെ പ്രണയത്തോടെ തഴുകിക്കൊണ്ട് താൻ ചോദിച്ചു.
“ഈ മറുക്…”
സാജുമോൻ തന്റെ കീഴ്ചുണ്ടിന് താഴെ മറുകിൽ തൊട്ടു.
“എന്ത് രസാ ഇത് കാണാൻ!”
“ഹഹഹ…കുട്ടാ അതാണ് കാമ മറുക്!”
“കാമ മറുകോ? മറുകിനു പോലും പേരുണ്ടോ?”
“പിന്നില്ലേ?”
താൻ പറഞ്ഞു.
“കീഴ്ച്ചുണ്ടിനു മറുകുള്ളവർക്ക് ഭയങ്കര കഴപ്പും കാമവുവാടാ കുട്ടാ…അതല്ലേ എന്നെക്കാൾ
അഞ്ചു വയസ്സ് കുറവുള്ള നിന്നോടെനിക്ക് ഇത്രേം കഴപ്പ്!”
ബിബിനയുടെ വിരലുകൾ മറുകിനെ തഴുകി.
“എന്റെ മോനെ….”
മിഴികളിൽ നീർ നിറച്ച് അവൾ മന്ത്രിച്ചു.
“നീയേ എന്നെ തൊട്ടിട്ടുള്ളൂ…നിന്റെ ഓർമ്മയിലാണ് ഞാൻ….”
അവൾ കണ്ണുകളടച്ചു.
അപ്പോൾ സാജുമോൻ തന്നെ തൊടുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു.
അതെ…
തന്റെ തോളിൽ അവന്റെ കൈ അമർന്നിരിക്കുന്നു. ബിബിന മറുകിൽ അമർത്തി കണ്ണുകളടച്ച്
അവന്റെ സ്പർശം ആസ്വദിച്ചു. അവളിൽ നിന്ന് ഒരു അമർത്തിയ സീൽക്കാരം പുറപ്പെട്ടു.
അവനെ കാണാനുള്ള ആർത്തിയോടെ അവൾ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.
“എനിക്കറിയാരുന്നു…”
സാജുമോൻ സാംസൺന്റെ ശബ്ദത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നത് അവൾ കേട്ടു.
“നിനക്ക് എന്റെ വർത്താനം ശരിക്ക് സുഖിച്ചു എന്നെനിക്കറിയാറുന്നു. അതല്ലേ നീ
കണ്ണടച്ച് സുഖിച്ച് മറുകിൽ തൊട്ടോണ്ട്‌ ഇരിക്കുന്നെ? കള്ളി! അന്നേരം അങ്ങനെ
പറഞ്ഞപ്പം എന്നാ ഒരു പോസാരുന്നു!”
തന്റെ തോളുകളിൽ സാംസൺന്റെ കൈത്തലം അമരുന്നത് ബിബിന അറിഞ്ഞു.
തിളച്ച് മറിഞ്ഞ ദേഷ്യത്തോടെ അവൾ അയാളുടെ കൈ തട്ടിമാറ്റി.
“ങ്ഹേ?”
പിമ്പോട്ട് ഒരു ചുവട് തെന്നിക്കൊണ്ട്, അന്ധാളിപ്പോടെ സാംസൺ ചോദിച്ചു.
“ഇതെന്നാ എടപാടാ?”
“എറങ്ങിപ്പോടോ!”
അവൾ വിരൽ ചൂണ്ടിയലറി.
അവളുടെ ശബ്ദത്തിലെ മേഘനാദത്തിനു മുമ്പിൽ അയാൾ ഒരു നിമിഷം പതറി.
അവളെ വിറയ്ക്കുന്നത് അയാൾ കണ്ടു.
“ആഹാ! അത്രയ്ക്കായോ?”
സമനില വീണ്ടെടുത്ത് അയാൾ അവളുടെ നേരെ അടുത്തു.
“റേപ്പ് ചെയ്യാൻ എനിക്കത്ര ഇഷ്ടവാണ്‌ എന്ന് നിന്നോട് ആരാടീ പറഞ്ഞെ, കഴുവർടെ മോളേ?”
ആ ചോദ്യത്തോടൊപ്പം അയാൾ അവളുടെ നൈറ്റ് ഗൗൺ വലിച്ചു പൊക്കി. അയാളെ കാലുയർത്തി
ചവിട്ടാൻ തുടങ്ങിയ ബിബിന പക്ഷെ നിലതെറ്റി പിമ്പിലേക്ക് മലർന്ന് വീണു.
ആ നിമിഷം സാംസൺ അവളുടെ മേലേക്ക് കയറി.
ഉടുത്തിരുന്ന കസവ് മുണ്ട് സൈഡിലേക്ക് വകഞ്ഞ് മാറ്റി, ഷെഡ്‌ഡി താഴേക്ക്
ഊർത്തിയിട്ട്, ദൃഢമായിത്തുടങ്ങിയ ലിംഗം പുറത്തെടുത്തു.
മറ്റേക്കൈകൊണ്ട് അയാൾ ഗൗൺ പൂർണ്ണമായി ഉയർത്തി അവളുടെ അടിവസ്ത്രം താഴേക്ക് വലിച്ചു.
അവളുടെ വീര്യമേറിയ പ്രതിരോധം പക്ഷെ അയാളുടെ കരുത്തിനു മുമ്പിൽ നിഷ്പ്രഭമായി.
അയാളുടെ അരക്കെട്ടിന്റെ ഭാരം അവളുടെപൊക്കിളിനു താഴെയമർന്നപ്പോൾ ബിബിനയുടെ കുതറലും
പ്രതിരോധവും നിലച്ചു.
“എന്നാടീ?”
അവൾ വഴങ്ങുന്നതറിഞ്ഞ് അയാൾ ചോദിച്ചു.
“ഇത്രയ്‌ക്കൊക്കെയേ നീയൊള്ളൂ മോളെ. ബാങ്ക് ഓഫീസറായാലും ഐ എ എസ്സ് കാരിയായാലും ഇനി
പ്രധാനമന്ത്രി ആയാൽപ്പോലും ആണോന്ന് തൊട്ടാൽ കാലകത്തി കൊടുത്തേ പറ്റൂ
പെണ്ണാണെൽ…ഹഹഹ…”
അത് പറഞ്ഞ് അയാൾ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
ഒരു നിമിഷം അയാൾ സ്തംഭിച്ചു നിന്നു.
അവളുടെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞ്, മുഖം വിളറി വെളുത്ത്, ദേഹം മൃതസമാനമായി…
“ഏഹ്! എന്നാ പറ്റി? അനക്കവില്ലല്ലോ! ഇനി വല്ല ചുഴലി ദെണ്ണം വല്ലതുവാരിക്കുവോ?”
അയാൾ വീണ്ടും അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.
“എന്നാ ദെണ്ണവായാലും എനിക്കെന്നാ? കാര്യം നടന്നാൽപ്പോരേ?”
അയാളുടെ അരക്കെട്ട് വീണ്ടും അവളുടെ അരക്കെട്ടിനോടമർന്നു.
പക്ഷെ അതിരുവിട്ട ആസക്തി അവളിലേക്ക് തറഞ്ഞു കയറ്റുന്നതിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്ന
സാംസൺ പിമ്പിൽ ഒരാൾ നിൽക്കുന്നതോ അയാൾ തന്റെ നെഞ്ചിന്റെ വശത്തേക്ക് കാലുയർത്തുന്നതോ
അറിഞ്ഞില്ല.
അറിഞ്ഞത് ചവിട്ടേറ്റ് അപ്പുറത്തേക്ക് മറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാണ്.
മൂക്കടച്ചാണ്‌ വീണത്.
മൂക്ക് ചതഞ്ഞ് പരന്നതുപോലെ സാംസണ്‌ തോന്നി.
വേദനയുടെ അസഹ്യതയിൽ അയാൾ മുരണ്ടു.
പിന്നെ അത് നിലവിളിയായി.
അടഞ്ഞ കണ്ണുകൾ ഉയർത്തി നോക്കി.
“അവറാൻ…!!”
വേദനയ്ക്കിടയിൽ അയാൾ മന്ത്രിച്ചു.
“എന്താടാ?”
അവറാൻ അയാളുടെ നേരെ അടുത്തു.
പെട്ടെന്ന് ബിബിനയെ ഓർത്ത് അയാൾ അവളുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു.
അവൾ അപ്പോഴും അനക്കമറ്റ് കിടക്കുകയാണ്.
“നീ എന്നതാടാ പട്ടീ സാറിനെ ചെയ്തേ? മയക്ക് മരുന്ന് കൊടുത്തോ?”
ബിബിനയുടെ നാഡിയിൽ അമർത്തി അവറാൻ ചോദിച്ചു.
“ഞാനൊന്നും ചെയ്തില്ല…”
ദയനീയമായ സ്വരത്തിൽ സാംസൺ പറഞ്ഞു.
“ഒന്നും ചെയ്തില്ല!”
അവറാൻ പല്ല് ഞെരിച്ചു.
“പിന്നെ ഞാൻ കണ്ടതെന്നതാ?”
സാംസൺ തല കുനിച്ചു.
“നോക്കി നിന്ന് ഡ്രാമ കളിക്കാതെ വേഗം പോയി ഒരു ബക്കറ്റ് വെള്ളവെടുത്തോണ്ട് വാടാ,”
അവറാൻ ആജ്ഞാപിച്ചു.
സാംസൺ അകത്തേക്ക് കയറി. അൽപ്പ സമയം കഴിഞ്ഞ് ഒരു മഗ്ഗിൽ വെള്ളവുമായി വന്നു.
അവറാൻ അത് വാങ്ങി ബിബിനയുടെ ദേഹത്ത് മുഖത്ത് തളിച്ചു.
വെള്ളം വീണപ്പോൾ അവളുടെ കൺപോളകൾ ചലിക്കുന്നത് അവർ കണ്ടു.
അത് കണ്ട് സാംസൺ വേഗം പിന്തിരിഞ് പുറത്തേക്ക് തിടുക്കത്തിൽ പോയി.
ബിബിനയുടെ അപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ കണ്ടിട്ട് അവറാന് മറ്റൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാൻ തോന്നിയില്ല.
അവൾ പതിയെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.
“സാറേ…ഇതെന്നാ? എന്നാ പറ്റിയെ?”
ബിബിന ചുറ്റും നോക്കിക്കൊണ്ട് എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
അവറാൻ താങ്ങിപ്പിടിച്ചു.
“അയാളെവിടെ?”
അയാളുടെ കരുത്തുറ്റ കയ്യുടെ ബലത്തിൽ അകത്തേക്ക് നടക്കവേ ബിബിന ചോദിച്ചു.
“അവൻ വിട്ടുപോയി സാറെ”
അവളെ സോഫയിൽ ഇരുത്തികൊണ്ട് അവറാൻ പറഞ്ഞു.
“ഇനി വരത്തില്ല അവനീ വഴിക്ക്! അങ്ങനെ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്,”
ബിബിന അയാളെ കൃതജ്ഞതയോടെ നോക്കി.
വെളിയിൽ സാന്ധ്യശോഭ പരന്നു. പരേതാത്മാക്കൾ നിറഞ്ഞ കുന്നിൻ പുറത്തിനപ്പുറം വലിയ
മലകൾക്ക് മേൽ പക്ഷികൾ കൂടണയാൻ തുടങ്ങി. സുഖമുള്ള സംഗീതം സന്ധ്യയിലെ കാറ്റിനോടൊപ്പം
അവരിലേക്കെത്തി.
“നല്ല പാട്ട്! എവിടുന്നാ അത്?”
ബിബിന ജാലകത്തിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി.
“ബാൻഡ് മേളവാ സാറേ. പള്ളീന്നാ. പെരുന്നാളല്ലേ?”
ബിബിന അയാളെ നോക്കി.
“ഗീവർഗ്ഗീസ് പുണ്യാളന്റെ പെരുന്നാൾ…”
കോന്തുണ്ണി ഇപ്പോൾ റിഹേഷ്‌സൽ ചെയ്യുകയാവും. താൻ കൊടുത്ത ചുവന്ന ഷാളുകളിലൊന്ന്
ഇപ്പോൾ അയാളുടെ ദേഹത്ത് കിടപ്പുണ്ടാവും.
“അത് പോട്ടെ…സാറിന് എന്തേലും അസുഖം….?”
ബിബിന അയാളെ നോക്കി.
“എന്നോട് പറയുന്ന കൊണ്ട് സാർ മോശമൊന്നും വിചാരിക്കണ്ട. തല പോയാലും ഞാൻ വേറെ ഒരു
മനുഷ്യനോടും മിണ്ടത്തില്ല. ഞാൻ കരക്കമ്പിയല്ല . എന്നതാ സാറേ പ്രശ്നം?”
ബിബിന എഴുന്നേറ്റ് ഫ്രിഡ്ജ് തുറന്നു.
രണ്ട് പാത്രങ്ങളിൽ ഐസ് ക്രീമെടുത്ത് അവറാന്റെയടുത്തേക്ക് വന്നു.
“കഴിക്ക്,”
അവൾ അയാളോട് പറഞ്ഞു.
ബിബിന സാജുമോന്റെ കഥ പറയുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ അവറാന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് മാറ്റിയില്ല.
ഇതുവരെ ആരോടും പറയാതിരുന്ന ആ ഭീകര രഹസ്യം, ഹൃദയ ഭേദകമായ ഭൂതകാലം അയാളോട് പറയാനുള്ള
കാരണം അവൾ അപ്പോൾ ചിന്തിച്ചില്ല. പോത്തിനേയും കാളയെയും പന്നിയേയും നിർദാക്ഷിണ്യം
അറുത്ത് കൊല്ലുന്ന അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ ജ്വലിക്കുന്ന ഒരു ദീപനാളം ആദ്യ ദിവസം തന്നെ
താൻ കണ്ടിരുന്നു.
ഷാജുമോൻ പറയുമായിരുന്ന മാലാഖയുടെ കണ്ണുകളിലെ ദീപനാളം.
“എങ്ങനുണ്ട്?”
പാമ്പുകടിയേറ്റ് താമരക്കുളത്തിന്റെ കരയിൽ നീലിച്ച ദേഹത്തോടെ അവസാനമായി കണ്ട
സാജുമോനെയോർത്ത് അവൾ ചോദിച്ചു.
“വെടി വെച്ച് കൊല്ലേണ്ടതല്ലേ എന്നെ?”
അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.
അവറാൻ അവളോട് ചേർന്നിരുന്നു.
അയാളുടെ പരുക്കൻ കൈ അവളുടെ തോളിനേ തൊട്ടു.
“നമ്മളൊക്കെ മനുഷ്യമ്മാരാ!”
തീവ്രമായ സാന്ത്വനത്തിന്റെ തണുപ്പ് അവളെ തൊട്ടു.
“എനിക്ക് പഠിപ്പൊന്നും ഇല്ല…”
അവളുടെ നെറുകിൽ തൊട്ടുകൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു.
“എന്നാലും സാറിന്റെ ഈ അസുഖം…ചികിത്സിച്ചിട്ടും ഇതുവരെ മാറ്റമില്ല എന്ന് പറയുമ്പം…”
അയാളുടെയും സ്വരം ഇടറി.
“സാറിന് ഒരു ജീവിതം വേണ്ടേ…അന്നേരം ഈ അസുഖം മാറണ്ടേ?”
ഉത്തരമൊന്നും പറയാതെ അവൾ അയാളെ നോക്കി.
“ഞാൻ ഒരു ഉപായം പറയട്ടെ?”
അവൾ തലകുലുക്കി.
“സാജുമോനെ ഓർക്കുമ്പോൾ അല്ലേ സാറിന് ഇങ്ങനത്തെ അസുഖം വരുന്നത്? അതായത് ആണുങ്ങൾ ആ
വികാരത്തോടെ സാറിനെ തൊടുമ്പം സാറ് ബോധം കെട്ട് വീണുപോകുന്നു…ദേഹം
കോച്ചിവലിക്കുന്നു…മൊഖം ഒക്കെ വിളറി ..ചോരമയം ഇല്ലാതെ…?”
അവൾ വീണ്ടും തല കുലുക്കി.
അയാൾ ഒരു നിമിഷം നിർത്തി അവളെ നോക്കി.
“ശരിയാണോ എന്നറീത്തില്ല….”
അയാൾ തുടർന്നു.
“ശരിയാകുവോ എന്നും അറീത്തില്ല…എന്നാലും പറയട്ടെ?”
“പറയൂ….”
“സില്മേലും കഥേലും ഒക്കെ ഒള്ളതാ. സിൽമാക്കാരും കഥ എഴുതുന്നോരും ഒക്കെ
കൊറച്ചെങ്കിലും ഒള്ളത് അല്ലേ എഴുതുന്നെ? അത് കൊണ്ട് സാറ് ഒരാളെ
ഇഷ്ടപ്പെടണം…അയാളുമായി ഒരു ദിവസം …..അറിയാല്ലോ…അന്നേരോം ബോധം കെടുവാരിക്കും…ശരീരം
മൊത്തം കോച്ചിവലിക്കുവാരിക്കും…അതൊന്നും മൈൻഡ് ചെയ്യരുത്…അയാളെ ഫ്രീയായിട്ട്
സാറിന്റെ മേത്ത് എല്ലാം ചെയ്യാൻ സമ്മതിക്കണം…അറിയാല്ലോ ഞാൻ എന്നതാ
ഉദ്ദേശിക്കുന്നേന്ന്? ലാസ്റ്റ് അയാൾ എല്ലാം ചെയ്ത് കഴിയുമ്പം സാറ്
ഓക്കേയാകും…സാറിന്റെ അസുഖം മാറും…”
അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“എനിക്കിഷ്ടമുള്ള ഒരാളുടെ കൂടെയല്ലേ?”
“അതേ. ഇഷ്ടം വേണം. അത് നിർബന്ധവാ, അല്ലേൽ ഫുള്ളായിട്ട് മനസ്സറിഞ്ഞ് ചെയ്യാൻ
പറ്റുകേല…സാറിന്റെ ബാങ്കിൽ ഒക്കെ കാണത്തില്ല നല്ല കാണാൻ കൊള്ളാവുന്ന പഠിപ്പും
വിവരോം ഉള്ള നല്ല പയ്യന്മാര്?”
“ഒരാളുണ്ട്…”
അവൾ അയാളിൽ നിന്ന് നോട്ടം മാറ്റി പറഞ്ഞു.
“ആ…അപ്പം രക്ഷപ്പെട്ടു.ഒന്ന് ട്രൈ ചെയ്ത് നോക്ക് ..നല്ലോണം പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ട്.
അമ്പലത്തി ഒക്കെ പോയി പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ട് വേണം…”
“അവറാൻ ചേട്ടൻ ഒര് അരമണിക്കൂർ ..മുക്കാൽ മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ് ഒന്നും കൂടെ വരാമോ?”
“എന്തിനാ സാറേ…”
“എനിക്കൊന്ന് അമ്പലത്തിൽ പോകണം…അത് കഴിഞ്ഞ്…”
അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു.
അയാൾ മനസ്സിലായത് പോലെ അവളെ നോക്കി.
“അത് കഴിഞ്ഞ് പള്ളിപ്പെരുന്നാളിനും പോകണം. വൈകിട്ട് ഫ്രീയല്ലേ? എന്റെ കൂടെ വരാമോ?”
“അയ്യോ ഞാനോ?”
അയാൾ ലജ്‌ജാലുവായി.
“സാറിനെപ്പോലെ ഒരാളുടെ കൂടെ! ഞാനാരാ. ഒരു എറച്ചി വെട്ടുകാരൻ. വൃത്തീം വെടിപ്പും
ഒന്നും ഇല്ലാത്തവൻ. കാണാനും കൊള്ളത്തില്ല. സാറിനെപ്പോലെ ഒരു സുന്ദരിപ്പെണ്ണിന്റെ
കൂടെ…അതൊക്കെ കൊറച്ചിലാന്നെ!”
“ആർക്ക് കൊറച്ചില്? അവറാൻ ചേട്ടനോ?”
പിന്നെ അവൾ പൊട്ടിചിരിച്ചു.
അവളുടെ കത്തുന്ന സൗന്ദര്യത്തിലേക്ക് അയാൾ കണ്ണുകൾ മാറ്റാതെ നോക്കി.
പിന്നെ കുറ്റബോധത്തോടെ നോട്ടം മാറ്റി.
*************************************************************************************
അവറാൻ വരുമ്പോൾ സിറ്റൗട്ടിൽ ബിബിനയെ കണ്ടില്ല. അകത്ത് നിന്ന് ഹോം തീയറ്ററിലൂടെ
പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ മനസ്സിനെ തൊടുന്ന ഒരു പാട്ടൊഴുകി വരുന്നു.
പുറത്ത് ഇലകളെ തഴുകിക്കൊണ്ട് ചൈത്ര മാസത്തിന്റെ ഇളം കാറ്റ്.
ആകാശപ്പൂന്തോട്ടം നിറയെ നക്ഷത്രങ്ങളുടെ പുഷ്പ്പവെളിച്ചം.
മലകൾക്കപ്പുറത്ത് നിന്ന് കാട്ടുമൈനകൾ കുറുകുന്ന ശബ്ദം.
ആരോ ദൂരെ നിന്ന് വയലിൻ വായിക്കുന്നുണ്ട്.
“സാറേ…”
അയാൾ അകത്തേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചു.
“അകത്തേക്ക് വാ അവറാൻ ചേട്ടാ…”
സംഗീതാത്മകമായ ശബ്ദത്തിൽ ബിബിന വിളിക്കുന്നത് അയാൾ കേട്ടു.
അയാൾ അകത്തേക്ക് കയറി.
ഒരു നിമിഷം അയാൾ ഒന്ന് അന്ധാളിച്ചു.
“എന്റെ മാതാവേ…!”
തലയിൽ കൈ വെച്ച് അയാൾ പറഞ്ഞു.
നിറ വെളിച്ചത്തിൽ കസവ് സാരിയിൽ, കസവ് ബ്ലൗസിൽ, ഈറനുണങ്ങാൻ തുടങ്ങിയ മുടി
മുമ്പിലേക്കിട്ട് ബിബിന.
നെറ്റിയിൽ ചന്ദനകുറി. നിബിഡമായ മുടിയിൽ തുളസിപ്പൂക്കതിർ.
“എന്നാ ഐശ്വര്യവാ….”
അവളുടെ ദേഹത്തിന്റെ സകല വിസ്മയങ്ങളും മഴയായി, നിലാവായി പെയ്യുന്നത് അയാൾ കണ്ടു.
കരിയെഴുതിയ വിടർന്ന നീൾമിഴികൾ.
അൽപ്പം നനവ് പടർന്ന വിലോഭനീയമായ ചുണ്ടുകൾ.
നോട്ടം മാറ്റാൻ സമ്മതിക്കാത്തത്ര ഭംഗിയുള്ള കൈത്തണ്ടകൾ, വിരലുകൾ.
ഞരമ്പുകളെ ത്രസിപ്പിക്കുന്നത്ര ഭംഗിയിൽ നിറഞ്ഞ മുഴുത്ത മാറിടം.
കസവ് സാരി പതിയാത്തയിടത്ത് കാണാവുന്ന കസവിനേക്കാൾ മൃദുലതയുള്ള ആലിലവയറും പൊക്കിൾ
ചുഴിയും.
ഒതുങ്ങിയ വിഗ്രഹഭംഗിയുള്ള അരക്കെട്ട്.
വിടർന്ന അഴകാർന്ന, പ്രലോഭനീയമായ പിൻഭാഗം.
ഭംഗിയുള്ള പാദത്തെ അലങ്കരിക്കുന്ന സ്വർണ്ണപ്പാദസരം.
“ഇങ്ങനെ മിഴിച്ചു നോക്കുവൊന്നും വേണ്ട,”
അയാളുടെ അടുത്തെത്തി അവൾ പറഞ്ഞു.
“ഒന്ന് വൃത്തിയായി കുളിച്ച് മനുഷ്യക്കോലവായെന്നേയുള്ളൂ…”
“അല്ല….”
അയാൾ പറഞ്ഞു.
“അമ്പലത്തിനകത്ത് കേറിയിരുന്നാൽ മാത്രം മതി….”
അയാൾ പറഞ്ഞു. അവൾക്കത് മനസ്സിലായില്ല.
“….ദേവിയല്ലന്ന് ആരും പറയില്ല…”
അയാൾ കൈകൾ കൂപ്പാൻ തുടങ്ങി.
“അവറാൻ ചേട്ടൻ ഇതെന്നതാ കാണിക്കുന്നേ?”
“ഞങ്ങൾ ക്രിസ്ത്യാനികള് വേറെ ഒരു ദൈവത്തെയും വിളിച്ച് പ്രാർത്ഥിക്കാറില്ല…പക്ഷെ
….ഇപ്പം …ഇപ്പം…മനസ്സറിഞ്ഞ് പ്രാർത്ഥിക്കാൻ തോന്നുന്നു….”
അയാൾ കണ്ണുകൾ പതിയെ അടയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി.
“…ഈ ദേവിയോട്….”
അയാൾ അറിയാതെ കണ്ണുകളടച്ചു.
പെട്ടെന്ന് പുറത്തെ സുഗന്ധവാഹിയായ ഇളംകാറ്റിന്റെ കുളിരിന് മേലെ ചൂടുള്ള ഒരു സ്പർശം
തന്റെ വിരലുകൾക്ക് മേൽ അമരുന്നത് അവറാൻ അറിഞ്ഞു.
അയാൾ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.
തൊട്ടുമുമ്പിൽ തന്റെ നിശ്വാസത്തെ സ്പർശിക്കുന്നത്ര അടുത്ത് ബിബിന നിൽക്കുന്നു.
“ഞാൻ കുളിച്ചു…”
അവൾ പറഞ്ഞു. അവളുടെ നിശ്വാസം അയാളെ തൊട്ടു.
“അമ്പലത്തിൽ പോയി…”
അവൾ വീണ്ടും പറഞ്ഞു.
തന്നോട് അൽപ്പം കൂടിയടുത്തോ അവൾ എന്ന് അയാൾ സംശയിച്ചു.
“ചേട്ടൻ പറഞ്ഞത് പോലെ പ്രാർത്ഥിച്ചു…”
അയാളുടെ വിരലിലെ അവളുടെ പിടിമുറുകി.
“ഇനി എനിക്ക്…എനിക്ക് ..എന്റെ അസുഖം….അത് …മാറ…മാറണം…”
അവളുടെ നിശ്വാസം അയാളുടെ മുഖത്ത് അക്ഷരങ്ങളായി പതിഞ്ഞു.
“സാറേ…”
വിക്കിയ സ്വരത്തിൽ അയാൾ വിളിച്ചു.
“ഇഷ്ടമുള്ളവരോട് മാത്രമല്ലേ അത് ചെയ്യാൻ പാടുള്ളു? അങ്ങനെയല്ലേ ചേട്ടൻ പറഞ്ഞെ…?”
അയാൾ തലകുലുക്കി.
“ഇഷ്ടമാണ് …എനിക്ക് …ചേട്ടനെ…”
ആശങ്കയേതുമില്ലാതെ ബിബിന പറഞ്ഞു.
“… ചേട്ടനോട് മാത്രമേ ഇഷ്ടമുള്ളൂ….”
നിൽക്കുന്നയിടം പതിയെ ഉയരുന്നത് പോലെ അവറാന് തോന്നി.
“എന്റെ അസുഖത്തെ അറുത്ത് കൊല്ലാൻ ….അതിന്റെ അശുദ്ധ രക്തത്തിന്റെ അവസാന തുള്ളി പോലും
ബാക്കി വെക്കാതെ എന്നെ സുഖപ്പെടുത്താൻ …ചേട്ടനെ പറ്റൂ ….”
അവളുടെ കൈകൾ അയാളെ വലയം ചെയ്തു.
“അവറാൻ അബ്രാഹാം അല്ലെ? മോറിയാ മലയിൽ ഇസഹാക്കിനെ അറുക്കാൻ കൊണ്ടുപോയവൻ….?
കരഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് ഇസഹാക്കിന്റെ മേൽ കത്തി വെച്ചത്. കത്തിയുടെ മൂർച്ച മകന്റെ കഴുത്തിൽ
അല്ല, സ്വന്തം ഹൃദയത്തിലാണ് കയറുന്നതെന്ന് അബ്രഹാമിന് അപ്പോൾ തോന്നിക്കാണില്ലേ?
അതുപോലെ…എന്നെയും…എന്റെ നേർക്കും ഒരു കത്തി… ദയവ് നിറഞ്ഞ ഒരു സംഹാരം…സംഹാരം എന്ന്
പറഞ്ഞാൽ….എന്നെ സൗഖ്യമാക്കുമ്പോൾ ചേട്ടന്റെ കുടുംബം, ഭാര്യ….അതൊക്കെ തകരാം
….തരിപ്പണമാകാം ….അതൊക്കെ ഓർമ്മയുണ്ട്… പക്ഷെ എനിക്ക്…”
ബിബിനയുടെ തപിക്കുന്ന മൃദുവായ, വിറയ്ക്കുന്ന അധരം അവറാന്റെ കഴുത്തിൽ അമർന്നു. ഒരു
മഞ്ഞുതുള്ളിയുടെ മൃദുലതയയാൾ അറിഞ്ഞു. ആ ഒരു ചുംബനത്തിൽ അവറാന്റെ ഞരമ്പുകൾ പിടഞ്ഞു.
തന്റെ അരക്കെട്ടിനെ ഭീകരമായി പരിക്കേൽപ്പിച്ച് അയാളുടെ ദൃഢത സ്പർശിച്ചത് അപ്പോൾ
ബിബിന മനസ്സിലാക്കി. അതിന്റെ സ്പർശത്തിൽ അവൾ കണ്ണുകളടച്ചു.
അവറാൻ അവളെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കി.
അരക്കെട്ട് ചേർത്തമർത്തി.
ബിബിനയുടെ ഉടൽ വിറയ്‌ക്കുന്നത് അയാൾ അറിഞ്ഞു.
അവളുടെ മുഖത്തിന്റെ മൃദുവായ നിറത്തിനു മേലെ അബോധത്തിന്റെ കരിയിലയിലകൾ വീഴുന്നത്
അവറാൻ കണ്ടു. ഒരു നിമിഷം ഭയന്നെങ്കിലും നാൽക്കാലികളെ വലിയ ഇറച്ചിക്കഷണങ്ങളായി
വിഭജിക്കുന്ന മൂർച്ചയുള്ള വെട്ടുകത്തി പിടിക്കുന്ന അയാളുടെ കൈകളുടെ മാംസപേശികൾ
അവളുടെ ദേഹത്ത് നിന്ന് അയഞ്ഞില്ല. കസവ് വസ്ത്രങ്ങളിൽ പൊതിഞ്ഞ, അവളുടെ പാതി ജീവൻ പോയ
ദേഹം അയാൾ സോഫയിലേക്ക് ചായ്ച്ച് കിടത്തി. അവളെ ദേഹത്ത് നിന്ന് വേർപെടുത്താതെ അയാൾ
അവളുടെ കസവ് സാരി ഉലയാതെ പതിയെ ഉയർത്തി. അതിചാരുതയാർന്ന ശിൽപ്പ ഭംഗിയുള്ള തുടകളുടെ
കൊഴുപ്പ് ഒന്ന് ഞെരിച്ചുവിടാൻ അയാളിലെ പുരുഷൻ കൊതിച്ചു. എന്ത് മൃദുലത! എന്ത് നിറം!
എന്ത് കൊണ്ടാണ് ചിലരുടെ ദേഹത്ത് ദൈവം ഇതുപോലെ നിറം കൊടുക്കുന്നത്! എന്താണ് ചിലരുടെ
ദേഹത്ത് മാത്രം ഇത്ര സൗന്ദര്യം?
അരക്കെട്ടിൽ മൂർച്ചയേറിയ ഒരു കത്തി അടിവസ്ത്രവും മുണ്ടും വകഞ്ഞു മാറ്റി തിരക്ക്
കൂട്ടുന്നത് അയാൾ അറിഞ്ഞു.
അവറാൻ കുനിഞ്ഞ് അവളുടെ മാറിൽ മുഖമമർത്തി. കസവ് ബ്ലൗസിന് മുകളിലൂടെ അവളുടെ
മാറിടത്തിന്റെ മൃദുലതയറിഞ്ഞു.
താൻ ചെയ്യുന്നതിലെ ശരിയും തെറ്റുമൊന്നും മനസ്സിലേക്കെടുത്ത് വിശകലനം ചെയ്യാനൊന്നും
അയാൾ മെനക്കെട്ടില്ല. ആനിമിഷം ബിബിന എന്ന സൗന്ദര്യത്തിന്റെ വൻകരയിലേക്ക്
കപ്പലോടിക്കുക എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു അയാൾ കൊതിച്ചത്.
ദരിദ്രനാണ് താൻ.
വലിയ ഈ സമ്പത്ത് ദൈവം കൊണ്ടു തന്നതാണ്.
അറിയുക. അനുഭവിക്കുക. ആസ്വദിക്കുക.
ബിബിനയുടെ അടിവസ്ത്രം അയാൾ സാവധാനം താഴേക്കൂർത്തി.
കുനുകുനെയുള്ള രോമങ്ങൾക്കടിയിൽ അവറാൻ സ്ത്രീയുടെ അമൂല്യത കണ്ടു.
പിന്നെ അനുനിമിഷം മൂർച്ഛയേറിക്കൊണ്ടിരുന്ന അരക്കെട്ടിലെ കത്തി സ്രാവമറിയാത്ത
പിളർപ്പിലേക്ക് നീക്കി.
തൊട്ടു.
രോമങ്ങളിൽ ഉരഞ്ഞ്, കവാടമില്ലാത്ത ഭിത്തിയെ തുളച്ച് നീങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു.
നീങ്ങിയില്ല.
അബോധത്തിൽ ബിബിനയുടെ ദേഹം ഒന്ന് പിടഞ്ഞു.
കൈയ്യെത്തിച്ച് അവളുടെ തുടയിടുക്ക് അയാൾ അകത്തി.
യോനിപിളർപ്പ് വിരൽകൊണ്ട് പൊളിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
പതിയെ പിളർപ്പ് പ്രത്യക്ഷമായി.
ചെറുപിളർപ്പിലൂടെ അയാൾ ലിംഗം കയറ്റി. സ്രാവമില്ലാത്തത് കൊണ്ട് വായിൽ നിന്ന്
ഉമിനീരെടുത്ത് അവളുടെ യോനിത്തടം നനച്ചു.
രണ്ടുമൂന്നു തവണ ചെയ്തു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ലിംഗം സാവധാനം അകത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ
തുടങ്ങി.
ഏകദേശം കാൽഭാഗം അകത്ത് കയറിയപ്പോൾ പിന്നെയും യോനിപിളർപ്പ് പ്രതിരോധം തീർത്തു.
അയാൾ തള്ളി.
ശക്തിയായി തള്ളി.
അൽപ്പം കയറിയത് പോലെ തോന്നി.
പിന്നെയും തള്ളി.
ഇറക്കവും മുറുക്കവും വല്ലാതെ കൂടി.
അരക്കെട്ട് ശക്തിയായി വീണ്ടും തള്ളിയപ്പോൾ അവളുടെ ദേഹം വീണ്ടും വെട്ടി.
മുഖത്തെ നിറം വീണ്ടും കടുപ്പമായി.
അവിടേക്ക് നോക്കാതിരിക്കാൻ അയാൾ ശ്രമിച്ചു.
തള്ളലിന്റെ ശക്തിയും വേഗതയും കൂട്ടിയപ്പോൾ ലിംഗം ഏകദേശം പകുതിയോളം പ്രവേശിച്ചു.
എന്ത് മുറുക്കം!
അയാൾ അദ്‌ഭുതപ്പെട്ടു
വീണ്ടും കവകൾ പിടിച്ചകത്തി, ഉമിനീരെടുത്ത് അയാൾ വീണ്ടും വീണ്ടും തള്ളി.
അവസാനം, അവളുടെ ദേഹത്തിലെ രോഗചിഹ്നങ്ങളെ അവഗണിച്ച്, അവളുടെ മുഖത്തിന്റെ
വർണ്ണവ്യതിയാനങ്ങളിലേക്ക് നോക്കാതെ അവറാൻ വീണ്ടും ആഞ്ഞു തള്ളി.
ഒരു നിമിഷം അയാൾ കിതച്ചു.
വിയർപ്പ് മണികൾ ദേഹത്ത് ഉരുണ്ടു കൂടി.
അരക്കെട്ടിൽ നിന്ന് അവളെയകത്താതെ അയാൾ ഷർട്ട് അഴിച്ചു.
പിന്നെ ആഴത്തിലേക്ക് നങ്കൂരമിടുന്ന വൻകപ്പലിനെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന കപ്പിത്താനായി മാറി
അയാൾ.
കപ്പൽ കൊടുങ്കാറ്റിലുലയുന്നു.
പക്ഷെ അയാൾ സമർത്ഥനായ കപ്പിത്താനാണ്. അയാൾ നങ്കൂരമിട്ടു.
അണിയം തൊട്ട് നങ്കൂരത്തിന്റെ ആഴമളന്നു.
പിന്നെയും ചേദമേൽക്കാതിരിക്കാൻ നങ്കൂരം വലിച്ച് താഴ്ത്തി വീണ്ടുമിട്ട്…..
നിമിഷങ്ങളോളം ആക്രമണവും പ്രത്യാക്രമണവുമായി അയാൾ കിതച്ചു.
അവസാനം ധമനികൾ സ്രാവത്തിന്റെ നൃത്യവീര്യത്തിനു മുമ്പിൽ ക്ഷീണിച്ചു തളരും വരെ.
***********************************************************************************************
ദൂരെ നിന്ന് മനസ്സിനെ തൊട്ടുകൊണ്ട് പള്ളിമണികൾ മുഴങ്ങി.
“ലദീഞ്ഞ് തൊടങ്ങിക്കാണും,”
ബിബിനയെ ചേർത്ത് പിടിച്ച് അവറാൻ പറഞ്ഞു.
അവൾ അയാളുടെ നെഞ്ചിലെ രോമങ്ങളിൽ കൂടുകൂട്ടിയ വിയർപ്പുമണികളെ ചുണ്ടുകൾ കൊണ്ട് ഒപ്പി.
“ബിബിനാ…”
അയാൾ വിളിച്ചു.
“എന്തോ…”
അവൾ വിളികേട്ടു.
“എപ്പോഴാണ് നീ കണ്ണുകൾ തുറന്നത്? ഓർമ്മയുണ്ടോ?”
അവറാന്റെ ഭാഷ മാറിയത് ബിബിന അറിഞ്ഞു.
“ഓർമ്മയില്ല…എന്റെ രോഗം മാറിയപ്പോൾ …എന്റെ രോഗം ചേട്ടൻ മാറ്റിയപ്പോൾ…”
“രോഗം മാറിയോ?”
“വിശ്വാസമായില്ലേ? എത്ര തവണ ഞാൻ ചേട്ടന്റെ ശരീരം എന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് സ്വീകരിച്ചു?
എത്ര തവണ ചേട്ടൻ എന്റെ ശരീരം ചേട്ടന്റെ ശരീരത്തോട് കോർത്തു?”
“ഓർമ്മയില്ല…”
“അത് ..അങ്ങോട്ട് നോക്ക്…”
അവൾ ഭിത്തിയിലേക്ക്‌വിരൽ ചൂണ്ടി.
“എത്ര സമയമായി ഇപ്പോൾ?”
“പന്ത്രണ്ട് മണി…”
“നാലുമണിക്കൂർ ….അല്ലേ?”
“അറിയില്ല…സമയം കടന്നു കഴിഞ്ഞ് പോകുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല ബിബിന…”
“സമയം പോകും….സമയം ഒഴുകും…സമയം ദൂരേക്ക് ദൂരേക്ക് ഓടിയോടി പിടി തരാതെ….എപ്പോഴും….”
“നീ കരയുവാണോ ബിബിന…”
“കരയുമ്പോൾ ഒരു സുഖം…”
അയാൾ മിണ്ടിയില്ല.
“ഗന്ധർവ്വൻ കന്യകയെ പ്രാപിച്ച് അവൾക്ക് വിസ്മൃതി നൽകി മറഞ്ഞകന്നു….”
അവൾ പറഞ്ഞു.
“സിനിമയിൽ അങ്ങനെയാണ്. പിന്നെ കന്യകയ്ക്ക് ഗന്ധർവ്വനെ ഓർമ്മയില്ല…”
അയാൾ അവളെ നോക്കി. നോട്ടത്തിലൂടെ അവൾ പറഞ്ഞ വാക്കുകളുടെ അർഥം തേടി.
“ഇപ്പോൾ ഇവിടെ ….ചേട്ടൻ ആണ് എനിക്ക് ഗന്ധർവ്വൻ…ചേട്ടൻ പോകും …കാലം പോകുന്നത് പോലെ
..പിടി തരാതെ…”
അയാൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
“എന്നിൽ നിന്നും ഓടിയകന്നില്ലെങ്കിൽ ചേട്ടന്റെ കുടുംബം..ഭാര്യ..ഒക്കെ
തകരും….അതുകൊണ്ട്….”
അപ്പോഴും അയാൾ ശബ്ദിച്ചില്ല.
“എനിക്ക് മറവി തരൂ…ഞാൻ ഒന്നും ഓർമ്മിക്കാതിരിക്കട്ടെ….”
അയാൾ എഴുന്നേറ്റു.
“പോകുവാണോ?”
എഴുന്നേൽക്കാതെ അവൾ ചോദിച്ചു.
“ഒരുമിച്ച് പള്ളിയിൽ പോകണം എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചില്ലേ? നാടകത്തിന്റെ അന്ത്യ രംഗം കാണാം…”
ഉടുപുടവകളുടെ മറവില്ലാതെ ബിബിന കിടക്കയിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു.
“നമ്മുടെ കോന്തുണ്ണി ഗീവർഗ്ഗീസ് പുണ്യാളനായി അഭിനയിക്കുന്ന ഡ്രാമയാ…”
കസവ് സാരി വാരിച്ചുറ്റി അവൾ അയാളോടൊപ്പം പള്ളിപ്പറമ്പിലേക്ക്, ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ
മദ്ധ്യത്തിലേക്ക്, ആഘോഷങ്ങളുടെ പ്രകാശബഹളത്തിലേക്ക്, കാതടപ്പിക്കുന്ന
ശബ്ദഘോഷത്തിലേക്ക് നടന്നു. പ്രകാശവും ശബ്ദവും രൂപങ്ങളും ഗന്ധർവ്വ
ഭംഗിതീർത്തിരിക്കുന്നു അവിടെ എന്ന് ബിബിനയ്ക്ക് തോന്നി.
നിഴലുകൾ. ശബ്ദങ്ങൾ. നിറങ്ങൾ രൂപങ്ങൾ. മോഹിപ്പിക്കുന്ന മണങ്ങൾ.
ദൂരെ എവിടെയോ വെണ്മനിറഞ്ഞ ഒരു മാലാഖ സാന്നിധ്യം.
“ചേട്ടാ…അതെന്താ?”
ആ ദിക്കിലേക്ക്‌വിരൽ ചൂണ്ടി ബിബിന ചോദിച്ചു.
പക്ഷെ അവറാൻ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നില്ല.
എവിടെപ്പോയി.
“ചേട്ടാ…”
അവൾ ഉറക്കെ വിളിച്ചു.
മാലാഖയുടെ വെണ്മ സ്റ്റേജിന്റെ പിമ്പിലേക്ക്പോകുന്നത് പോലെ ബിബിനയ്ക്ക് തോന്നി.
അവൾ അങ്ങോട്ട് വേഗത്തിൽ നടന്നു.
“ചേച്ചി …എങ്ങോട്ടാ?”
പിമ്പിൽ നിന്ന് അവൾ സാജുമോന്റെ ചോദ്യം കേട്ടു.
തിരിഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും നിഴലുകൾക്കിടയിൽ അവൾ ആരെയും കണ്ടില്ല.
നിഴലുകൾ, നിറങ്ങൾ, കുതിക്കുന്ന, തെറിക്കുന്ന, പിടയുന്ന രൂപങ്ങൾ. അസഹ്യമായ ശബ്ദങ്ങൾ.
അവൾ പെട്ടെന്ന് സ്റ്റേജിന്റെ പിമ്പിലെത്തി.
“അങ്ങനെയല്ല…”
ഒരാളുടെ ശബ്ദം കേട്ടു.
“പിശാചിനെ കുത്തേണ്ടത് ഇങ്ങനെയാ….”
“ഓക്കേ…നമ്മ ഒന്നൂടെ ട്രൈ ചെയ്യാന്ന്. നിങ്ങ ഒന്ന് അടങ്ങു ഡയറക്റ്റർ സാറേ…”
കോന്തുണ്ണിയുടെ ശബ്ദം.
“അടങ്ങു എന്ന് പറയാൻ എളുപ്പവാ കോന്തുണ്ണി..ലാസ്റ്റ് സീനാ…അതോർമ്മ വേണം…”
“നമ്മ ഏറ്റിപ്പാ..ഹ! നമ്മ ഏറ്റ്ന്ന്….”
“എന്നാ എറിയ്….എറി കോന്തുണ്ണികുന്തം….”
സ്റ്റേജിനു വെളിയിൽ കോന്തുണ്ണി കുന്തമെറിഞ്ഞു.
“ഹാ! അത്ര സ്പീഡിൽ എറിയണാരുന്നോ? ആരുടെയേലും മേത്തു കൊള്ളില്ലേ? പോയി കുന്തം
എടുത്തോണ്ട് വാ…”
ബിബിന കൊടുത്ത ചുവന്ന ഷാൾ മാറിലിട്ട് കോന്തുണ്ണി പുറത്തേക്ക് എറിഞ്ഞ കുന്തമെടുക്കാൻ
പോയി.
നിലത്തെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ കുന്തം നിലത്ത് കുത്തി നിൽക്കുന്നത് കോന്തുണ്ണി കണ്ടു.
അയാൾ അതിൽ പിടിച്ചു.
“ങ്ഹേ?”
കുന്തത്തിന്റെ ചുവട്ടിലേക്ക് നോക്കിയ കോന്തുണ്ണി ഞെട്ടിത്തരിച്ചു.
കുന്തം ഒരാളുടെ ദേഹത്ത് തറഞ്ഞിരിക്കയാണ്.
“ഈശ്വരാ….!”
അയാൾ അലറി വിളിച്ചു.
അയാളുടെ ശബ്ദം കേട്ട് സ്റ്റേജിന്റെ പിമ്പിൽ നിന്ന ചിലർ ഓടിവന്നു.
ടോർച്ച് വെളിച്ചത്തിന്റെ ഫോക്കസ് നിലത്ത് മലർന്നു കിടന്ന ഒരാളെ കാണിച്ചു തന്നു.
കസവ് സാരിയും ബ്ലൗസുമടുത്ത ഒരു സ്ത്രീ.
“ഇത്…?”
ഒരാൾ കുനിഞ്ഞ് നോക്കി.
“ഇത് ബാങ്കിലെ പുതിയ ആപ്പീസർ അല്ലേ?”
അനക്കമറ്റ ദേഹത്തേക്ക് നോക്കി അയാൾ സ്വയം ചോദിച്ചു.
കോന്തുണ്ണിയുടെ തോളിൽ നിന്ന് ചുവന്ന ഷാൾ ബിബിനയുടെ ചൂടില്ലാത്ത മാറിലേക്ക് വീണു.
[Ended]